Afscheid nemen…
Maandag 7/04/2014: ‘We blijven oefenen!’
Vandaag wordt er geen les gegeven. De leerkrachten bereiden
zich voor op het sluiten van de school en daar komen precies veel vergaderingen bij kijken. Gelukkig zijn Jolien en ik er om de kinderen te
entertainen. Het schoolfeest gaat door
op woensdag. Morgen kunnen we nog 1 keer alles oefenen en dan moeten we klaar
zijn voor woensdag. De spanning stijgt, zowel bij ons als bij de kinderen.
Iedereen is wat zenuwachtig. Maar ik ben er zeker van dat de kinderen dat goed
zullen doen.
We repeteren de hele dag. We namen eerst alle klassen individueel bij ons. We oefenen
de stapjes en zo ook de hele dans. De ene klas heeft al wat meer ondersteuning
nodig dan de anderen, maar dat hebben we graag. De kinderen kennen hun dansjes
al goed. Maar het liefste van allemaal dansen ze op K3: ‘Alle kleuren van de
regenboog’. Dit dansje moesten we maar 2 keer voortonen en ze konden het al!
Jolien en ik zijn heel fier op hen.
Gelukkig kregen we veel hulp van Felex, de zoon van onze
directeur. Zelf zit hij nog in het middelbaar, maar zij hebben nu een maand
vakantie. Perfect voor ons, een extra hulpje erbij J. Felex zorgde vooral voor de
muziek, hij zette de muziek installatie klaar en zorgde dat de liedjes klaar
stonden. Een echte DJ. Onze school is nog niet uitgerust met elektriciteit.
Daarom moesten we opzoek gaan naar een oplossing. Onze directeur, pastor
Danial, vertelde ons dat we zijn huis mochten gebruiken. Wat we heel sympathiek
vonden van hem! De elektriciteit is in proces, de kabels liggen allemaal al, nu
moet het enkel nog werken… Maar we zijn het wel al gewoon hoor, die polé polé
methode. Je went er wel aan!
Vandaag was het snikheet! Jolien en ik waren helemaal
uitgeteld wanneer we thuis kwamen. Uren dansen in de felle zon, zweten deden we
wel. Thuis gekomen kwam het besef dat dit onze laatste dagen waren in Habari
Njema… Het lijkt precies nog gisteren, wanneer we aankwamen hier in Ukunda. De
tijd vliegt hier zo snel, zou het komen omdat we het hier enorm naar onze zin
hebben?
Dinsdag 8/04/2014: ‘Farewellparty’
De dag is gekomen. Enkele weken geleden organiseerden we een
farewellparty voor Soetkin en Remie, de studenten van Torhout. Toen zat ik al
met de tranen in mijn ogen en de dingen die ze zeiden gingen dan zelf nog niet
over mij. Wat ga ik vandaag doen? Ik stak alvast enkele zakdoekjes in mijn
boekentas voor moest ik mijn tranen niet meer kunnen bedwingen. Maar dat was
niet het enige wat ik mijn boekentas moest stoppen. Vandaag was ook de dag dat
we onze aangekochte spulletjes mochten uitdelen in onze klassen.
Mijn mama, het schatje dat het is, had enkele spulletjes
gekocht in België om in mijn school en klas uit te delen. Ik had ballonnen,
bellenblazers, kleurpotloden in een potje samen met een slijper en hééééél vééééél stylo’s. De
kinderen waren dolgelukkig met de materialen die ze gekregen hadden. Elke klas
kon ervan meegenieten. Deze kinderen zijn dolgelukkig met de kleinste dingen.
En ze tonen echte appreciatie voor wat ze krijgen!
Na het uitdelen van de spulletjes gingen Jolien en ik nog
vrij gaan spelen met de kinderen buiten. We speelden voetbal. De kinderen
kregen 2 goals van VIVES Tielt, dank u John! Dit maakt voetbal dan ook veel
leuker en spannender! Iedereen deed mee, de kinderen, mannelijke leerkrachten,
Felex, Pastor Danial, Mister Steven, kortom iedereen. De sfeer zat er goed in,
ook de supporters waren helemaal betrokken bij het voetbal. Voetbal is
natuurlijk niet voor iedereen even leuk, gelukkig waren de fietsen er om de
andere kinderen ook te entertainen. Het was een hele gezellige, grappige,
zweterige en onvergetelijke voormiddag!
In de namiddag was het zover. The farewellparty… Nu al? Dit
is een moment waarop Jolien en ik echt beginnen te beseffen dat dit onze
laatste twee dagen zijn in Habari Njema. Ongelooflijk gewoon, het is ons tweede
huis. We vormen allemaal samen 1 grote familie en die moeten we nu verlaten?
Alleen de gedachten zorgen er al voor dat onze ogen waterachtig werden.
Het was een farewellparty om nooit te vergeten. Er werd
gezongen, gedanst, gespeecht maar vooral
gehuild. Zelf de kinderen begonnen te wenen. Joy, een meisje uit Class 3 moest
zingen voor ons, maar het lukte haar niet om het uit te zingen, de tranen namen
het over. We schrokken zo, dat we besloten om haar tussen ons te nemen en samen
te genieten van de verdere show. De kinderen zongen zelf Paulina, een liedje
waar ik helemaal zot van ben. Word gezongen in Swahili, maar ken de tekst al helemaal
J.
Na het zingen en dansen werd het tijd voor de speechen. De manager
speechte, de directeur, de leerkrachten, onze mentoren en zelfs de kok. De
mooie woorden die we daar kregen van hen zal ik altijd in mijn hart houden.
Vandaag merken we nog meer dan ooit te voren hoe groot hun appreciatie is voor
het werk dat we hier verricht hebben. Zo groot dat voor hen ook de tranen naar
boven kwamen. Het is zo fijn om hier te werken, hier voel ik me meer dan ooit
een waardevolle leerkracht!
Vorige week vrijdag moesten de kinderen een debat houden.
Het debat moest gaan over: mijn moeder dan is beter dan mijn vader omdat…, mijn vader is beter dan mijn moeder
omdat… Dit hadden we nog nooit gezien, debatteren op zo’n jonge leeftijd. Maar
ze deden het goed. Ze moesten argumenten opsommen en dit nog eens in het
Engels. Alle leeftijden moesten deel uitmaken. De wedstrijd ging door tussen de
kinderen, maar al snel werden de leerkrachten betrokken in het debat. De
leerkrachten die debatteren, hilarisch! Roepen, tieren, lachen, klappen,
uitdagen, kortom top sfeer! Het was een grappig gebeuren en de vader won. De
leerkrachten (waaronder ikzelf ook) en de kinderen van het team: moeder, konden
dit verlies maar moeilijk verdragen.
Daarom was het ook heel grappig toen we hoorden dat we het debat nog eens
gingen opnieuw doen. Debatteren op ons farewellparty. We hadden ons geen
grappigere afsluiter kunnen bedenken. Jolien en ik werden ook ingeschakeld. Ik
koos voor team: mother en Jolien voor team: father. Deze keer moesten Jolien en
ik onze argumenten als laatst zeggen, dus wij waren zowat de eindbeslissing van
het resultaat. De spanning steeg en Jolien en ik gingen de uitdaging aan.
Jammer genoeg moest Jolien haar verlies toegeven en won team: mother!
Na het debat werden we overspoeld met cadeautjes. Elke
leerling had een tekening gemaakt voor ons met een kleine boodschap erop. Deze
mochten we in ontvangst nemen. Ook kregen we van de leerkrachten verschillende
boekjes waar teksten in staan. We besloten om alles thuis te lezen, want we
wisten dat er tranen aan te pas zouden komen. We kregen ook een schilderij, die
het mooie Afrika toont. Kortom we werden overspoeld met cadeautjes. Ook mochten
we ons diploma in ontvangst nemen samen met onze aanbevelingsbrief. WOW dit is mijn eerste aanbevelingsbrief.
Onbeschrijfelijk gevoel!
We sloten het feest af met een heerlijke, mooi versierde
cake! Ons geluk kon niet op. We verdeelden de cake met alle kinderen van de
school, leerkrachten, directeur, manager, kok en zelf kinderen uit de buurt die
even kwamen piepen. Deze mensen zijn zo vrijgevig! We zouden er een voorbeeld
moeten aan nemen! Als traditie verzamelde ik op het einde alle korreltjes,
suikers, versiering die nog in de doos van de cake lagen op één lepel. Deze
keer mocht de lepel opgegeten worden door de zoon van Pastor Danial, Felex! Het
feestje liep op zijn einde. Gelukkig hebben we morgen nog één dagje om samen te
spenderen!
Toen we thuiskwamen had ik een gemengd gevoel, een
verdrietig maar ook gelukkig gevoel. Verdriet omdat ik begon te beseffen dat
het morgen de laatste dag is, maar ook gelukkig omdat ik zoveel ervaringen heb
opgedaan. We besloten om ’s avonds iets te gaan eten in Aniellos, niet echt het
plan, maar aangezien ons elektriciteit opnieuw niet werkt, konden we heel
moeilijk koken. We maakten ons klaar en Jolien en ik besloten om onze
tekeningen, boekjes en brieven open te doen op restaurant. We verzamelden alles
in een zak en net wanneer we aan onze poort staan om te vertrekken, schiet de
elektriciteit terug aan. Neen hoor, we gingen gaan eten. We openden de
cadeautjes en enkele seconden later moest ik mijn zakdoek al boven halen. Zo’n
mooie woorden over mij? WOW… Stil werd ik ervan. En ik was precies niet alleen,
er zat iemand naast mij ook te snotteren. Ja hoor Jolientje vond het ook heel
emotioneel. Na een stevige maaltijd
kropen we in bed, vol zenuwen voor het schoolfeest van morgen!
BESTE appelsienen ooit!!
Jolien heeft gescoord!
Dansen op Paulina!
Joy...
Tranen konden we niet inhouden
De cake!
Traditie!
Traditie!
Traditie!
Woensdag 9/04/2014: ‘HET schoolfeest.’
Vandaag is de dag. De zenuwen zijn duidelijk aanwezig zowel
bij mij als bij Jolien. De schrik dat het zou mislopen is groot! Gelukkig
hadden we nog even tijd om ons voor te bereiden. Want voor het schoolfeest is
er eerst een parentsmeeting. Elektriciteit is er nog steeds niet aanwezig in
onze school, daarom vroeg ik aan de directeur om een kabel te bestellen zodat
we elektriciteit bij hem kunnen gebruiken maar door de kabel het toch op school
te laten door gaan. Dit kwam in orde vertelde hij mij. Maar diep van binnen had
ik al een heel raar gevoel…
En ja hoor, onze nachtmerrie kwam uit! De kabel is niet
beschikbaar, we belden iemand anders op, maar ook daar werkte de kabel niet
meer. This Is Africa… Ik leerde hier niet te paniekeren bij een situatie die al
gebeurd is, maar naar oplossingen zoeken. We bekeken alle mogelijke oplossingen
maar telkens kregen we tegenwind. Op het einde van de rit moesten we onze
schoolfeest laten door gaan in de ‘tuin’ van de directeur. Er was geen
mogelijkheid om het te laten doorgaan op onze school. Stress die we duidelijk
konden missen. Organiseren doe je met twee, maar zorgen dat het plaatsvind,
daarvoor moet je andere mensen ook aanspreken. Wanneer die ons lieten zitten,
zorgde dat ervoor dat onze planning helemaal moest veranderd worden.
De directeur beloofde ons dat de meeting gedaan zou zijn
tegen breaktime. Maar neen hoor, het duurde tot de middag. Jolien en ik
begonnen ons toch wel op te jagen. Zo laat? En ons schoolfeest moet nog
gebeuren… Dit zullen de ouders niet leuk vinden. Maar ook de kinderen werden
ongeduldig, ze waren heel zenuwachtig en de directeur liet maar op zich
wachten. De meeting duurde veel langer dan afgesproken. Maar wij konden de
meeting niet stop zetten. Het enige wat wij konden doen was, wachten, wachten
en wachten.
Eindelijk, de meeting is voorbij. Maar onze horloge zegt dat
het al 12.30 is. Vele ouders moeten terug naar hun werk. Wanneer ze hoorde dat
het schoolfeest toch nog door ging, waren enkele ouders niet meer zo
enthousiast omdat ze op tijdslimiet zaten. Wat wij ook begrepen. We lieten het
toch doorgaan. De kinderen waren dol enthousiast om te tonen wat ze geleerd
hadden.
Het schoolfeest ging over kleuren, dus elke klas bracht een
lied dat ging over kleuren. Ze dansten en er zat een verhaallijn in. Een kindje
was heel droevig omdat het geen kleuren had, dus ging het opzoek naar kleuren.
Elke klas gaf haar een kleur gelinkt aan hun lied.
KG1 kleur blauw à Eiffel 65- I’m blue.
KG2 kleur
zwart à Michael Jackson - Black or white.
Class 1 kleur rood van de
liefde à Will.i.am- This is love.
Class 2 kleur geel van de zon à Boney M.
& Quot- Sunny
Class 3 kleur groen van de
bomen à Mohombi- Coconut tree
Als slot deden we allemaal samen het lied ‘K3-
Alle kleuren van de regenboog’.
De kinderen vonden dit het allerleukste!
Het schoolfeest werd een groot succes. De kinderen waren
blij met het resultaat, dus Jolien en ik ook, maar we waren vooral heel trots
op hen. Na het schoolfeest was natuurlijk het moment aangebroken om afscheid te
nemen. Een heel lastig moment. Maar we zien we nog terug hopelijk tijdens move
on… Althans dat dacht ik toen…
Donderdag 10/09/2014: ‘De nachtmerrie…’
Voor deze dag moet ik heel veel moed bij elkaar rapen om dit
te gaan uitschrijven…
Vandaag onze eerste dag dat we geen les meer moeten geven,
vakantie zouden we kunnen zeggen. Maar neen hoor, we hebben nog een heleboel
gepland voor de volgende dagen. We organiseren tijdens de vakantie van de
kinderen move on 2. Dit is een project waar de kinderen naar school mogen komen
en wij zullen allerlei activiteiten geven. Een project om de kinderen zowat van
straat te houden. Hier zijn we al een tijdje mee bezig. Na een lang dutje en
een stevig ontbijt vliegen we erin. We maakten wat schoolwerk en bespraken wat
dingen die nog moesten besproken worden over move on 2. We dachten dat het
gezelliger zou zijn moesten we de vergadering op verplaatsing doen. We besloten
om ’s middags iets te gaan eten in rockstars en daar te vergaderen.
In rockstars bestelden we ons eten. Frietjes natuurlijk en
begonnen we aan de vergadering. Plots kreeg ik telefoon… Een Belgisch nummer…
Wie zou dat kunnen zijn. Ik nam op en hoorde de stem van mijn vader. Hij vroeg
waar ik zat. Het eerste moment klonk dit zo’n domme vraag, in Kenia natuurlijk.
Hij vroeg me of ik kon skypen met hem. Maar dat ging niet, ik moest zo snel
mogelijk naar huis. Ik was verward.. Heb ik iets mis gedaan, is er iets
gebeurd, waarom wil hij mij het gewoon niet zeggen aan de telefoon. Hij klonk
heel serieus, ik moest zo snel mogelijk naar huis want hij moest me iets
vertellen. Ik vroeg om ons eten te annuleren, maar dat ging niet meer. Enkele
minuten later kregen we ons eten, ik kreeg niets binnen. 5 minuten later
verlieten we al het restaurant. Zo snel at iedereen voor mij.
We wachten op onze pikipiki Ibrahim om ons op te pikken, 5 minuten, 10
minuten, een kwartier, alles bleef maar duren. De minuten slopen voorbij en hij
kwam maar niet opdagen. Ik jaagde mij zo op, ik moest naar huis ASAP! Ik nam
dan maar een gewone pikipiki die passeerde, het kon mij niet schelen hoeveel
het was om naar huis te gaan. ik moest naar huis zo snel mogelijk!
Eindelijk zag ik onze poort, ik kon niet snel genoeg binnen
zijn. Ik gloei van binnen, mijn hart gaat razendsnel te keer. Ik wist dat er
iets mis was. Charles deed er een hele lange tijd over om de poort open te doen
en deed dit nog met een glimlach. Op dat moment liep ik gewoon naar binnen om
mijn ipad te halen.. Ik belde mijn ouders op. Enkele seconden later nam mijn
vader op. Hij zat alleen en ik zag aan zijn gezicht dat er iets gebeurd was.
Tranen stonden in zijn ogen.
Hij vroeg me of ik alleen was, neen mijn meisjes waren
allemaal mee. Ik moest gaan zitten… Diep in en uit ademen, want papa had
nieuws… De enige woorden die ik toen hoorde was opa… dood… Vanaf dat moment was
het voor mij zwart licht. Ik weet niet meer wat ik gedaan heb. De meisjes
hebben me omhelst en volledig tegen gehouden. Ik had mijn lichaam niet meer
onder controle en weet niet meer wat ik gedaan heb…
De grootste shock van mijn leven… ik heb er geen woorden
voor… Dit is het ergste wat er kon gebeuren… Waarom? Zoveel vragen kwamen er
door mijn hoofd, maar vooral ongeloof. Hoe kan dit gebeuren als ik hier zit.
Mijn opa? Ik zag hem nog gisteren en hij was kerngezond. Hij zei dat hij verlangde
tot ik thuis was? Hij zei onze zin nog tegen mij: ‘Wijveke, kzie u dood
geirn…’. Dit kan toch niet. Dit is een nachtmerrie… Woorden schieten me te
kort…
Ik moet naar huis, ik kan dit avontuur niet afwerken. Mijn
prioriteit ligt nu bij mijn familie! Ik moet terug naar België, zo snel
mogelijk. Gelukkig waren de meisjes er voor mij op te vangen. Nora ging
onmiddellijk kijken op internet voor vluchten, Greet verwittigde Dolly en Bonny
en Jolien ving mij op… Ik kon niets doen, ik was versteven. Liefst van allemaal
wou ik die dag nog vertrekken. Gelukkig hielden de meisjes mijn voetjes op de
grond. Ik was niet in staat om alleen het vliegtuig te nemen. En ik moest hier
nog zoveel doen.
We besloten van een lijstje te maken met alles wat ik nog
moest doen voor ik vertrok. Het lijstje gaf mij een duidelijk beeld over
hoelang ik nog nodig had. Zondagavond kan ik vertrekken. Dat wordt mijn vlucht.
Jammer genoeg kan ik niet beschrijven wat ik voelde op die momenten, mijn leven
stond stil. Ik was van de volledig van de kaart… Dolly en Ibrahim kwamen
onmiddellijk langs. Ook zij waren er niet goed van. Er is een stuk van mijzelf
verdwenen. Ik was stil en lag heel de tijd in een bolletje starend naar een
foto van mijn opa en mij. De meisjes waren ook stil… Ze kennen mijn opa. Hij
zag ze ook graag.
Triestige afsluiter van een ongelofelijk avontuur.
Ongeloof en omgaan met de grootste pijn die ik ooit gehad
heb. Zondag stopt mijn avontuur en zie ik mijn familie terug, maar ik zie ze
niet terug voor de juiste reden. Ik kon mij niet voorstellen hoe het ging zijn
om thuis te komen en weten dat opa er niet meer is. Ik bereidde mij hier op
voor.
De laatste dagen in Kenia waren raar... Ik kocht alleen in snel
tempo mijn souvenirs, ik zei alleen vaarwel, ik nam alleen van alles afscheid…
Hoe is dit toch mogelijk… Hoe kon dit gebeuren… Dit zag ik nooit aankomen… Zo’n
einde had ik nooit verwacht… Dit is mijn grootste nachtmerrie die is
uitgekomen. Afscheid nemen was dubbel zo zwaar nu. Je zegt vroeger vaarwel dan
waarvoor je jezelf had voorbereid, je zegt vaarwel voor een reden die je
onbeschrijfelijk veel pijn doet en je zegt vaarwel met je gedachten bij opa…
Zoveel emoties op één moment heb ik nog nooit ervaren.
Ik kan eerlijk zeggen dat dit de lastigste periode uit heel
mijn leven is. Ik zou er alles aandoen om dit avontuur te kunnen beëindigen,
maar ik moet naar huis. Mijn plaats is nu bij mijn familie. Nooit zal ik deze
ervaring vergeten, nooit zal ik spijt hebben van al het bloed zweet en tranen
die ik gehad heb om hier te kunnen zijn. Trots ben ik op mijzelf dat ik het tot
hier geschopt heb, trots ben ik op mijzelf dat ik zo hard gewerkt heb om te
bewijzen dat mijn plek hier was, tegenover het VIVES. Trots ben ik op mijzelf
als ik mijn beoordelingen zie van mijn mentor en leerkracht uit België. Maar ik
had niets liever gedaan dan te kunnen zeggen, ik heb 3 maanden kunnen uit doen.
Ik kon het niet, en daar kon ik zelf niets aan doen… Mijn
opa verliezen tijdens de mooiste periode van mijn leven. Hoe kan je zo gelukkig
zijn op de ene moment en enkele minuten later zo kapot… Ik heb er geen woorden
voor. Waarom zat ik hier? Waarom gebeurt dit nu? Geen antwoorden…
Graag deel ik met jullie mijn tekst die ik voorlas op de
begrafenis van mijn opa…
Liefste opa,
Donderdag 10 april stortte mijn wereld in elkaar.
Onverwachts kreeg ik telefoon. Nooit had ik gedacht dat ik hier enkele dagen
later terug in België zou staan om van jou afscheid te nemen. Je was een voorbeeld
voor iedereen hier aanwezig. Je hart zat altijd op de juiste plaats. Zo goed
was je voor de anderen dat zelf de mensen in Kenia er van hebben kunnen
meegenieten. Het is verschrikkelijk waar wij nu door moeten, maar aan één ding
trek ik mij op. Je laatste woorden… : ‘Wijveke, kzie u doo geirn!’ Je vertelde
me dat je trots op me was en dat je verlangde tot ik thuis kwam. Ik ben thuis,
maar waar ben jij? We moesten nog zoveel momenten samen beleven. Maar wij als
familie, weten dat we een band hebben die onbeschrijfelijk sterk is, we helpen
elkaar hier door. Wij zorgen voor oma, dat is mijn belofte. We zullen je elke
dag missen! Weet opa, dat ik u dood geirn zie. Je bent en blijft voor altijd
mijn superheld.
Je wijveke…
