Afscheid nemen…

Maandag 7/04/2014: ‘We blijven oefenen!’

Vandaag wordt er geen les gegeven. De leerkrachten bereiden zich voor op het sluiten van de school en daar komen precies  veel vergaderingen bij kijken. Gelukkig  zijn Jolien en ik er om de kinderen te entertainen.  Het schoolfeest gaat door op woensdag. Morgen kunnen we nog 1 keer alles oefenen en dan moeten we klaar zijn voor woensdag. De spanning stijgt, zowel bij ons als bij de kinderen. Iedereen is wat zenuwachtig. Maar ik ben er zeker van dat de kinderen dat goed zullen doen.

We repeteren de hele dag. We namen eerst  alle klassen individueel bij ons. We oefenen de stapjes en zo ook de hele dans. De ene klas heeft al wat meer ondersteuning nodig dan de anderen, maar dat hebben we graag. De kinderen kennen hun dansjes al goed. Maar het liefste van allemaal dansen ze op K3: ‘Alle kleuren van de regenboog’. Dit dansje moesten we maar 2 keer voortonen en ze konden het al! Jolien en ik zijn heel fier op hen.

Gelukkig kregen we veel hulp van Felex, de zoon van onze directeur. Zelf zit hij nog in het middelbaar, maar zij hebben nu een maand vakantie. Perfect voor ons, een extra hulpje erbij J. Felex zorgde vooral voor de muziek, hij zette de muziek installatie klaar en zorgde dat de liedjes klaar stonden. Een echte DJ. Onze school is nog niet uitgerust met elektriciteit. Daarom moesten we opzoek gaan naar een oplossing. Onze directeur, pastor Danial, vertelde ons dat we zijn huis mochten gebruiken. Wat we heel sympathiek vonden van hem! De elektriciteit is in proces, de kabels liggen allemaal al, nu moet het enkel nog werken… Maar we zijn het wel al gewoon hoor, die polé polé methode. Je went er wel aan!

Vandaag was het snikheet! Jolien en ik waren helemaal uitgeteld wanneer we thuis kwamen. Uren dansen in de felle zon, zweten deden we wel. Thuis gekomen kwam het besef dat dit onze laatste dagen waren in Habari Njema… Het lijkt precies nog gisteren, wanneer we aankwamen hier in Ukunda. De tijd vliegt hier zo snel, zou het komen omdat we het hier enorm naar onze zin hebben?

Dinsdag 8/04/2014: ‘Farewellparty’

De dag is gekomen. Enkele weken geleden organiseerden we een farewellparty voor Soetkin en Remie, de studenten van Torhout. Toen zat ik al met de tranen in mijn ogen en de dingen die ze zeiden gingen dan zelf nog niet over mij. Wat ga ik vandaag doen? Ik stak alvast enkele zakdoekjes in mijn boekentas voor moest ik mijn tranen niet meer kunnen bedwingen. Maar dat was niet het enige wat ik mijn boekentas moest stoppen. Vandaag was ook de dag dat we onze aangekochte spulletjes mochten uitdelen in onze klassen.

Mijn mama, het schatje dat het is, had enkele spulletjes gekocht in België om in mijn school en klas uit te delen. Ik had ballonnen, bellenblazers, kleurpotloden in een potje samen met een slijper en hééééél  vééééél  stylo’s. De kinderen waren dolgelukkig met de materialen die ze gekregen hadden. Elke klas kon ervan meegenieten. Deze kinderen zijn dolgelukkig met de kleinste dingen. En ze tonen echte appreciatie voor wat ze krijgen!

Na het uitdelen van de spulletjes gingen Jolien en ik nog vrij gaan spelen met de kinderen buiten. We speelden voetbal. De kinderen kregen 2 goals van VIVES Tielt, dank u John! Dit maakt voetbal dan ook veel leuker en spannender! Iedereen deed mee, de kinderen, mannelijke leerkrachten, Felex, Pastor Danial, Mister Steven, kortom iedereen. De sfeer zat er goed in, ook de supporters waren helemaal betrokken bij het voetbal. Voetbal is natuurlijk niet voor iedereen even leuk, gelukkig waren de fietsen er om de andere kinderen ook te entertainen. Het was een hele gezellige, grappige, zweterige en onvergetelijke voormiddag!

In de namiddag was het zover. The farewellparty… Nu al? Dit is een moment waarop Jolien en ik echt beginnen te beseffen dat dit onze laatste twee dagen zijn in Habari Njema. Ongelooflijk gewoon, het is ons tweede huis. We vormen allemaal samen 1 grote familie en die moeten we nu verlaten? Alleen de gedachten zorgen er al voor dat onze ogen waterachtig werden.

Het was een farewellparty om nooit te vergeten. Er werd gezongen, gedanst, gespeecht  maar vooral gehuild. Zelf de kinderen begonnen te wenen. Joy, een meisje uit Class 3 moest zingen voor ons, maar het lukte haar niet om het uit te zingen, de tranen namen het over. We schrokken zo, dat we besloten om haar tussen ons te nemen en samen te genieten van de verdere show. De kinderen zongen zelf Paulina, een liedje waar ik helemaal zot van ben. Word gezongen in Swahili, maar ken de tekst al helemaal J.

Na het zingen en dansen  werd het tijd voor de speechen. De manager speechte, de directeur, de leerkrachten, onze mentoren en zelfs de kok. De mooie woorden die we daar kregen van hen zal ik altijd in mijn hart houden. Vandaag merken we nog meer dan ooit te voren hoe groot hun appreciatie is voor het werk dat we hier verricht hebben. Zo groot dat voor hen ook de tranen naar boven kwamen. Het is zo fijn om hier te werken, hier voel ik me meer dan ooit een waardevolle leerkracht!

Vorige week vrijdag moesten de kinderen een debat houden. Het debat moest gaan over: mijn moeder dan is beter dan mijn vader  omdat…, mijn vader is beter dan mijn moeder omdat… Dit hadden we nog nooit gezien, debatteren op zo’n jonge leeftijd. Maar ze deden het goed. Ze moesten argumenten opsommen en dit nog eens in het Engels. Alle leeftijden moesten deel uitmaken. De wedstrijd ging door tussen de kinderen, maar al snel werden de leerkrachten betrokken in het debat. De leerkrachten die debatteren, hilarisch! Roepen, tieren, lachen, klappen, uitdagen, kortom top sfeer! Het was een grappig gebeuren en de vader won. De leerkrachten (waaronder ikzelf ook) en de kinderen van het team: moeder, konden dit verlies  maar moeilijk verdragen. Daarom was het ook heel grappig toen we hoorden dat we het debat nog eens gingen opnieuw doen. Debatteren op ons farewellparty. We hadden ons geen grappigere afsluiter kunnen bedenken. Jolien en ik werden ook ingeschakeld. Ik koos voor team: mother en Jolien voor team: father. Deze keer moesten Jolien en ik onze argumenten als laatst zeggen, dus wij waren zowat de eindbeslissing van het resultaat. De spanning steeg en Jolien en ik gingen de uitdaging aan. Jammer genoeg moest Jolien haar verlies toegeven en won team: mother!

Na het debat werden we overspoeld met cadeautjes. Elke leerling had een tekening gemaakt voor ons met een kleine boodschap erop. Deze mochten we in ontvangst nemen. Ook kregen we van de leerkrachten verschillende boekjes waar teksten in staan. We besloten om alles thuis te lezen, want we wisten dat er tranen aan te pas zouden komen. We kregen ook een schilderij, die het mooie Afrika toont. Kortom we werden overspoeld met cadeautjes. Ook mochten we ons diploma in ontvangst nemen samen met onze aanbevelingsbrief.  WOW dit is mijn eerste aanbevelingsbrief. Onbeschrijfelijk gevoel!

We sloten het feest af met een heerlijke, mooi versierde cake! Ons geluk kon niet op. We verdeelden de cake met alle kinderen van de school, leerkrachten, directeur, manager, kok en zelf kinderen uit de buurt die even kwamen piepen. Deze mensen zijn zo vrijgevig! We zouden er een voorbeeld moeten aan nemen! Als traditie verzamelde ik op het einde alle korreltjes, suikers, versiering die nog in de doos van de cake lagen op één lepel. Deze keer mocht de lepel opgegeten worden door de zoon van Pastor Danial, Felex! Het feestje liep op zijn einde. Gelukkig hebben we morgen nog één dagje om samen te spenderen!

Toen we thuiskwamen had ik een gemengd gevoel, een verdrietig maar ook gelukkig gevoel. Verdriet omdat ik begon te beseffen dat het morgen de laatste dag is, maar ook gelukkig omdat ik zoveel ervaringen heb opgedaan. We besloten om ’s avonds iets te gaan eten in Aniellos, niet echt het plan, maar aangezien ons elektriciteit opnieuw niet werkt, konden we heel moeilijk koken. We maakten ons klaar en Jolien en ik besloten om onze tekeningen, boekjes en brieven open te doen op restaurant. We verzamelden alles in een zak en net wanneer we aan onze poort staan om te vertrekken, schiet de elektriciteit terug aan. Neen hoor, we gingen gaan eten. We openden de cadeautjes en enkele seconden later moest ik mijn zakdoek al boven halen. Zo’n mooie woorden over mij? WOW… Stil werd ik ervan. En ik was precies niet alleen, er zat iemand naast mij ook te snotteren. Ja hoor Jolientje vond het ook heel emotioneel.  Na een stevige maaltijd kropen we in bed, vol zenuwen voor het schoolfeest van morgen!

BESTE appelsienen ooit!! 

Jolien heeft gescoord! 

Dansen op Paulina! 

Joy... 

Tranen konden we niet inhouden 

De cake! 

Traditie! 

 Traditie! 

Traditie! 

Woensdag 9/04/2014: ‘HET schoolfeest.’

Vandaag is de dag. De zenuwen zijn duidelijk aanwezig zowel bij mij als bij Jolien. De schrik dat het zou mislopen is groot! Gelukkig hadden we nog even tijd om ons voor te bereiden. Want voor het schoolfeest is er eerst een parentsmeeting. Elektriciteit is er nog steeds niet aanwezig in onze school, daarom vroeg ik aan de directeur om een kabel te bestellen zodat we elektriciteit bij hem kunnen gebruiken maar door de kabel het toch op school te laten door gaan. Dit kwam in orde vertelde hij mij. Maar diep van binnen had ik al een heel raar gevoel…

En ja hoor, onze nachtmerrie kwam uit! De kabel is niet beschikbaar, we belden iemand anders op, maar ook daar werkte de kabel niet meer. This Is Africa… Ik leerde hier niet te paniekeren bij een situatie die al gebeurd is, maar naar oplossingen zoeken. We bekeken alle mogelijke oplossingen maar telkens kregen we tegenwind. Op het einde van de rit moesten we onze schoolfeest laten door gaan in de ‘tuin’ van de directeur. Er was geen mogelijkheid om het te laten doorgaan op onze school. Stress die we duidelijk konden missen. Organiseren doe je met twee, maar zorgen dat het plaatsvind, daarvoor moet je andere mensen ook aanspreken. Wanneer die ons lieten zitten, zorgde dat ervoor dat onze planning helemaal moest veranderd worden.

De directeur beloofde ons dat de meeting gedaan zou zijn tegen breaktime. Maar neen hoor, het duurde tot de middag. Jolien en ik begonnen ons toch wel op te jagen. Zo laat? En ons schoolfeest moet nog gebeuren… Dit zullen de ouders niet leuk vinden. Maar ook de kinderen werden ongeduldig, ze waren heel zenuwachtig en de directeur liet maar op zich wachten. De meeting duurde veel langer dan afgesproken. Maar wij konden de meeting niet stop zetten. Het enige wat wij konden doen was, wachten, wachten en wachten.

Eindelijk, de meeting is voorbij. Maar onze horloge zegt dat het al 12.30 is. Vele ouders moeten terug naar hun werk. Wanneer ze hoorde dat het schoolfeest toch nog door ging, waren enkele ouders niet meer zo enthousiast omdat ze op tijdslimiet zaten. Wat wij ook begrepen. We lieten het toch doorgaan. De kinderen waren dol enthousiast om te tonen wat ze geleerd hadden.

Het schoolfeest ging over kleuren, dus elke klas bracht een lied dat ging over kleuren. Ze dansten en er zat een verhaallijn in. Een kindje was heel droevig omdat het geen kleuren had, dus ging het opzoek naar kleuren. Elke klas gaf haar een kleur gelinkt aan hun lied.

 KG1 kleur blauw à Eiffel 65- I’m blue.
KG2 kleur zwart à Michael Jackson - Black or white.

Class 1 kleur rood van de liefde à Will.i.am- This is love.

Class 2 kleur geel van de zon à Boney M. & Quot- Sunny

Class 3 kleur groen van de bomen à Mohombi- Coconut tree

Als slot deden we allemaal samen het lied ‘K3- Alle kleuren van de regenboog’.

De kinderen vonden dit het allerleukste! 

Het schoolfeest werd een groot succes. De kinderen waren blij met het resultaat, dus Jolien en ik ook, maar we waren vooral heel trots op hen. Na het schoolfeest was natuurlijk het moment aangebroken om afscheid te nemen. Een heel lastig moment. Maar we zien we nog terug hopelijk tijdens move on… Althans dat dacht ik toen…

Donderdag 10/09/2014: ‘De nachtmerrie…’

Voor deze dag moet ik heel veel moed bij elkaar rapen om dit te gaan uitschrijven…

Vandaag onze eerste dag dat we geen les meer moeten geven, vakantie zouden we kunnen zeggen. Maar neen hoor, we hebben nog een heleboel gepland voor de volgende dagen. We organiseren tijdens de vakantie van de kinderen move on 2. Dit is een project waar de kinderen naar school mogen komen en wij zullen allerlei activiteiten geven. Een project om de kinderen zowat van straat te houden. Hier zijn we al een tijdje mee bezig. Na een lang dutje en een stevig ontbijt vliegen we erin. We maakten wat schoolwerk en bespraken wat dingen die nog moesten besproken worden over move on 2. We dachten dat het gezelliger zou zijn moesten we de vergadering op verplaatsing doen. We besloten om ’s middags iets te gaan eten in rockstars en daar te vergaderen.

In rockstars bestelden we ons eten. Frietjes natuurlijk en begonnen we aan de vergadering. Plots kreeg ik telefoon… Een Belgisch nummer… Wie zou dat kunnen zijn. Ik nam op en hoorde de stem van mijn vader. Hij vroeg waar ik zat. Het eerste moment klonk dit zo’n domme vraag, in Kenia natuurlijk. Hij vroeg me of ik kon skypen met hem. Maar dat ging niet, ik moest zo snel mogelijk naar huis. Ik was verward.. Heb ik iets mis gedaan, is er iets gebeurd, waarom wil hij mij het gewoon niet zeggen aan de telefoon. Hij klonk heel serieus, ik moest zo snel mogelijk naar huis want hij moest me iets vertellen. Ik vroeg om ons eten te annuleren, maar dat ging niet meer. Enkele minuten later kregen we ons eten, ik kreeg niets binnen. 5 minuten later verlieten we al het restaurant. Zo snel at iedereen voor mij.

We wachten op onze pikipiki  Ibrahim om ons op te pikken, 5 minuten, 10 minuten, een kwartier, alles bleef maar duren. De minuten slopen voorbij en hij kwam maar niet opdagen. Ik jaagde mij zo op, ik moest naar huis ASAP! Ik nam dan maar een gewone pikipiki die passeerde, het kon mij niet schelen hoeveel het was om naar huis te gaan. ik moest naar huis zo snel mogelijk!

Eindelijk zag ik onze poort, ik kon niet snel genoeg binnen zijn. Ik gloei van binnen, mijn hart gaat razendsnel te keer. Ik wist dat er iets mis was. Charles deed er een hele lange tijd over om de poort open te doen en deed dit nog met een glimlach. Op dat moment liep ik gewoon naar binnen om mijn ipad te halen.. Ik belde mijn ouders op. Enkele seconden later nam mijn vader op. Hij zat alleen en ik zag aan zijn gezicht dat er iets gebeurd was. Tranen stonden in zijn ogen.

Hij vroeg me of ik alleen was, neen mijn meisjes waren allemaal mee. Ik moest gaan zitten… Diep in en uit ademen, want papa had nieuws… De enige woorden die ik toen hoorde was opa… dood… Vanaf dat moment was het voor mij zwart licht. Ik weet niet meer wat ik gedaan heb. De meisjes hebben me omhelst en volledig tegen gehouden. Ik had mijn lichaam niet meer onder controle en weet niet meer wat ik gedaan heb…

De grootste shock van mijn leven… ik heb er geen woorden voor… Dit is het ergste wat er kon gebeuren… Waarom? Zoveel vragen kwamen er door mijn hoofd, maar vooral ongeloof. Hoe kan dit gebeuren als ik hier zit. Mijn opa? Ik zag hem nog gisteren en hij was kerngezond. Hij zei dat hij verlangde tot ik thuis was? Hij zei onze zin nog tegen mij: ‘Wijveke, kzie u dood geirn…’. Dit kan toch niet. Dit is een nachtmerrie… Woorden schieten me te kort…

Ik moet naar huis, ik kan dit avontuur niet afwerken. Mijn prioriteit ligt nu bij mijn familie! Ik moet terug naar België, zo snel mogelijk. Gelukkig waren de meisjes er voor mij op te vangen. Nora ging onmiddellijk kijken op internet voor vluchten, Greet verwittigde Dolly en Bonny en Jolien ving mij op… Ik kon niets doen, ik was versteven. Liefst van allemaal wou ik die dag nog vertrekken. Gelukkig hielden de meisjes mijn voetjes op de grond. Ik was niet in staat om alleen het vliegtuig te nemen. En ik moest hier nog zoveel doen.

We besloten van een lijstje te maken met alles wat ik nog moest doen voor ik vertrok. Het lijstje gaf mij een duidelijk beeld over hoelang ik nog nodig had. Zondagavond kan ik vertrekken. Dat wordt mijn vlucht. Jammer genoeg kan ik niet beschrijven wat ik voelde op die momenten, mijn leven stond stil. Ik was van de volledig van de kaart… Dolly en Ibrahim kwamen onmiddellijk langs. Ook zij waren er niet goed van. Er is een stuk van mijzelf verdwenen. Ik was stil en lag heel de tijd in een bolletje starend naar een foto van mijn opa en mij. De meisjes waren ook stil… Ze kennen mijn opa. Hij zag ze ook graag.

Triestige afsluiter van een ongelofelijk avontuur.

Ongeloof en omgaan met de grootste pijn die ik ooit gehad heb. Zondag stopt mijn avontuur en zie ik mijn familie terug, maar ik zie ze niet terug voor de juiste reden. Ik kon mij niet voorstellen hoe het ging zijn om thuis te komen en weten dat opa er niet meer is. Ik bereidde mij hier op voor.

De laatste dagen in Kenia waren raar... Ik kocht alleen in snel tempo mijn souvenirs, ik zei alleen vaarwel, ik nam alleen van alles afscheid… Hoe is dit toch mogelijk… Hoe kon dit gebeuren… Dit zag ik nooit aankomen… Zo’n einde had ik nooit verwacht… Dit is mijn grootste nachtmerrie die is uitgekomen. Afscheid nemen was dubbel zo zwaar nu. Je zegt vroeger vaarwel dan waarvoor je jezelf had voorbereid, je zegt vaarwel voor een reden die je onbeschrijfelijk veel pijn doet en je zegt vaarwel met je gedachten bij opa… Zoveel emoties op één moment heb ik nog nooit ervaren.

Ik kan eerlijk zeggen dat dit de lastigste periode uit heel mijn leven is. Ik zou er alles aandoen om dit avontuur te kunnen beëindigen, maar ik moet naar huis. Mijn plaats is nu bij mijn familie. Nooit zal ik deze ervaring vergeten, nooit zal ik spijt hebben van al het bloed zweet en tranen die ik gehad heb om hier te kunnen zijn. Trots ben ik op mijzelf dat ik het tot hier geschopt heb, trots ben ik op mijzelf dat ik zo hard gewerkt heb om te bewijzen dat mijn plek hier was, tegenover het VIVES. Trots ben ik op mijzelf als ik mijn beoordelingen zie van mijn mentor en leerkracht uit België. Maar ik had niets liever gedaan dan te kunnen zeggen, ik heb 3 maanden kunnen uit doen.

Ik kon het niet, en daar kon ik zelf niets aan doen… Mijn opa verliezen tijdens de mooiste periode van mijn leven. Hoe kan je zo gelukkig zijn op de ene moment en enkele minuten later zo kapot… Ik heb er geen woorden voor. Waarom zat ik hier? Waarom gebeurt dit nu? Geen antwoorden…

Graag deel ik met jullie mijn tekst die ik voorlas op de begrafenis van mijn opa…

Liefste opa,

Donderdag 10 april stortte mijn wereld in elkaar. Onverwachts kreeg ik telefoon. Nooit had ik gedacht dat ik hier enkele dagen later terug in België zou staan om van jou afscheid te nemen. Je was een voorbeeld voor iedereen hier aanwezig. Je hart zat altijd op de juiste plaats. Zo goed was je voor de anderen dat zelf de mensen in Kenia er van hebben kunnen meegenieten. Het is verschrikkelijk waar wij nu door moeten, maar aan één ding trek ik mij op. Je laatste woorden… : ‘Wijveke, kzie u doo geirn!’ Je vertelde me dat je trots op me was en dat je verlangde tot ik thuis kwam. Ik ben thuis, maar waar ben jij? We moesten nog zoveel momenten samen beleven. Maar wij als familie, weten dat we een band hebben die onbeschrijfelijk sterk is, we helpen elkaar hier door. Wij zorgen voor oma, dat is mijn belofte. We zullen je elke dag missen! Weet opa, dat ik u dood geirn zie. Je bent en blijft voor altijd mijn superheld.

Je wijveke…