Kenia door mijn eigen ogen! 

Mijn blog over week 3. Wat gaat de tijd hier snel, te snel. Ondanks het gemis naar huis mag ik nog niet denken aan vertrekken. Mijn job zit er hier nog niet op. Ik mag enkel hopen dat de volgende weken even goed verlopen als deze week. Mijn blog deel ik graag met jullie, omdat jullie op deze manier ook deel uitmaken van mijn verblijf hier. Jammer genoeg vertellen mijn verhalen soms te weinig. Je moet dit nu eenmaal met je eigen ogen. Ik probeer jullie zo goed mogelijk mijn momenten en ervaringen te ervaren.

Maandag 17 februari ’14: Maandag de 13^de?

Onze eerste slechte ervaring met de matatu is een feit. We namen zoals elke morgen de matatu richting school, 50 shilling. Maar midden de weg stopt hij. ‘Uitstappen!’ zei hij. Wij hadden ondertussen al betaald voor de volledige weg, dus moesten we nog geld terug krijgen. We vroegen ons geld terug, maar dit kregen we niet, we besloten dan ook om niet uit te stappen en we eisten dat hij ons dan naar de afgesproken plaats bracht. Na lang discussiëren werd zijn vriend erbij geroepen en stapt deze ook in.  Vervolgens reed hij door, we dachten dat hij ons toch ging brengen. Maar neen, hij reed een totaal andere richting uit. We vroegen om uit te stappen en vroegen opnieuw naar ons geld. Maar neen het geld kregen we nooit te zien. We werden ook uitgescholden, we waren echt bang. Daarna besloten we om nooit meer de matatu te nemen waar deze twee mannen inzitten.

Op school verliep alles goed, mijn lesjes verliepen zoals gewenst en de kinderen waren dol enthousiast. Ik ben ook begonnen met de klas te schilderen, ik wil graag de dagen van de week met bijhorend prentje op de muur. De dag op school vloog voorbij. Op weg naar huis struikelde Jolien twee keer (dagelijkse gewoonte) J. Maar werden we ook bijna aangevallen door een hele grote hond die een kat achterna zat. De schrik was op ons gezicht te lezen. Home sweet home, tijd om Charles eens goed beet te nemen. We besloten om hem nat te maken met de tuinslang. Hij wist niet waar hij het had, veel te grappig. Jolien & ik waren van dienst om te koken, dit beloofde natuurlijk! Jolien sneed in haar vinger en ik verbrandde mijn duim, top team!

De klasmuur schilderen. 

Dinsdag 18 februari’14: 1 snoep voor 70 kinderen?

Opstaan met zenuwen in de buik. Pascale kwam naar Habari Njema om eens te kijken naar onze lessen, zodat ze maandag met een gerust hart kan vertrekken. De druk lag hoog, we moesten bewijzen aan Pascale dat we capabel waren om dit verder te zetten voor nog enkele weken! Ze kwam kijken tijdens outdoor, we speelden Chinese voetbal, natuurlijk was ze niet tegen te houden en speelde ze snel een spelletje mee. Ook Dolly was van de party. Het was meer een wedstrijdje tussen de kinderen, Pascale & Dolly tegen mij, dan één tegen allen. De kinderen lachten zich te pletter.

Elke dinsdag komen bezoekers onze school bezoeken, georganiseerd door hotels. De school maakt zich dan altijd klaar en zorgt er voor dat ze liedjes, versjes en toespraken hebben voor de bezoekers. De kinderen verzamelden vol ongeduld in class 3 om te zien wie deze week hun schooltje kwam bezoeken. Het waren Duitsers. De kinderen zongen hun liedjes, zeiden hun ingeoefende tekst, dansten en vertelden een versje. Na dit optreden mochten de bezoekers het lokaal verlaten. Net wanneer een jonge blonde dame de deur uitloopt, draait ze zich om en wijst ze naar 1 kindje. ‘Heb jij honger?’ vroeg ze. Het kindje zei natuurlijk ‘ja’. Ze haalde 1 snoepje uit & gaf het aan het kindje, terwijl er meer dan 70 kinderen op zitten te kijken. We stonden met het hele team te kijken met onze mond open. Onbegrijpelijk.. Deze mensen hebben duidelijk nog niet veel tijd gespendeerd buiten hun hotel en kennen de situatie hier nog niet.

Vol onbegrip keerden we allemaal terug naar ons eigen klaslokaal. De kinderen kregen van mij hun eerste verflesje. Verf zelf kennen ze al, maar ze waren dolgelukkig wanneer ze hoorden dat ze er ook echt mee aan de slag mochten gaan. De kinderen hebben dit nog niet gedaan, dus vond mijn juf het beter om alle kinderen hetzelfde te laten schilderen. Wel waren ze vrij van de kleuren die ze gebruikten. Het resultaat is leuk om te zien. De kinderen waren zo trots op hun zelf dat we samen besloten om het op te hangen in de klas!

Na school werden we opgepikt door onze dagelijkse pikipiki. Eenmaal thuis aangekomen merkten we dat ons water opwas. Alleen vrouwen om super veel liter water sturen, niet echt het beste idee. Dus besloten we om de hulp in te schakelen van Charles. In onze straat botsten we op meer dan 20 aapjes in de bomen. Onbeschrijfelijk, opnieuw had ik ogen te kort. Grote apen, kleine apen, babyaapje die elkaar aan het beschermen tegen een andere aap. Prachtig!

Hun eerste schilderlesje! 

Woensdag 19 februari’14: bezoek aan de scholen van de andere studenten.

Een korte dag op school, ik gaf vandaag wiskunde en opnieuw outdoor. De kinderen houden er van om nieuwe spelletjes aangeleerd te krijgen. Soetkin (de medestudente uit Torhout) & ik besloten om samen outdoor te geven. We deden een soort van estafette & bijtje zoem. Even later werden we vergezeld van Jolien en haar klasje. Super gezellig maar vooral ook heel leuk om de glimlachen te zien op de gezichten van de kinderen. De nieuwe lading boeken is ook toegekomen! Ik was super blij, maar de kinderen ook! Zoals elke middag gingen we opnieuw om een koude cola in een shop niet ver van onze school. Na een babbeltje met de plaatselijke bevolking werden we opgepikt door Pascale & Bonny. We vertrokken eerst richting de school van Hanne & Zoë. Armoede, oud, versleten, vuil & stil. Dit zijn de woorden die de school het best omschrijven. Deze kernmerken vielen mij het meeste op. Deze school wordt bestuurd door de overheid, dit gaat er dan ook helemaal anders aan toe dan scholen waar de leerkrachten betaald worden aan de hand van het aantal leerlingen die ingeschreven zijn.

Ook beleefde ik de schrik van mijn leven, de grootste spin ooit werd boven mijn hoofd gespot. Ik kon het wel begeven. Waar is mijn opa als ik hem nodig heb J. Hanne heeft les in een naaischootje die gesponsord is door Annick for Kenia. De leeftijd van leerlingen is daar gevarieerd. De klassen zijn ook niet leeftijd gebonden. Ze werken nog met oude naaimachines maar ze leren echt goed en snel bij. Het busje zette ons vervolgens af aan de straat waar we vervolgens nog een half uurtje moesten wandelen naar de school van Barbara & Eline. Deze school is echt klein. De klassen zijn niet gescheiden door muren maar door houten planken. De kinderen zitten op elkaar gepropt. Wanneer je les wilt geven daar, moet je echt een luide stem hebben.

Na dit bezoekje deden we opnieuw de tocht naar huis te voet. De felle zon is zeker aanwezig, die zorgde er dan ook voor dat we opnieuw  een kleurtje bij gekregen hebben. ’s Avonds aten we kip met verse frietjes, dit vulde ons buikje zeker! Elke avond geven we onze overschotjes aan Mombutu. Daar maak ik dan ook gebruik van om hem Engels te leren, wat toch wel enkele grappige momenten veroorzaakt!

Het schooltje van Zoë. Beelden zeggen te weinig.  

Onmiddellijk vriendjes gemaakt in het schooltje van Barbara & Eline.

De nieuwe boeken zijn ook toegekomen. Ik was niet de enige gelukkige! 

Donderdag 20 februari’14: dokter bezoek nummer 1.

Ik gaf les over de gebouwen in de buurt. Ik nam deze les heel muzisch aan, ik nam ook de uitdaging aan om de kinderen eerst de gebouwen te leren door de namen in Swahili te zeggen. De kinderen schrokken zich een bult wanneer ze hoorden dat ik ze kende, maar vonden het ook heel grappig. De kinderen kregen vervolgens de uitleg weer in het Engels. Want een hele les in het Swahili dat is nog een stapje te ver voor mij J. Samen met de kinderen speelden we toneel. We deden de taferelen na die zich kunnen voordoen binnen de gebouwen. Ook dit hadden de kinderen nooit gedaan dus vonden ze het zeer onwennig. Ze zijn het niet gewoon om tijdens de les recht te staan of speels hiermee om te gaan. Ze vonden het heel leuk om eens te weten komen, wat Moslims doen in hun Moskee en wat Christenen doen in hun kerk. Ik mijn klas zitten sommige kinderen die Moslim zijn en sommige kinderen die Christelijk zijn. Ik vond het een goed idee om dingen te laten bijleren door elkaar. Na mijn les merkte ik dat de kinderen dit duidelijk ook een goed idee vonden.

Na de middag gingen Jolien en ik naar huis. Ik zit namelijk met allemaal rode vlekken op mijn benen en armen, muggenbeten. Deze muggenbeten zien er helemaal anders uit dan bij mijn medestudenten. Dus besloot ik om Pascale te contacteren en haar hierover aan te spreken. Ze verwees mij door naar een hele goede dokter. Net wanneer ik wou vertrekken richting de dokter, valt Charles van de ladder. Zijn voet is lelijk verwond en moet bekeken worden door de dokter. Na lang aandringen ging hij mee. De conclusie van de dokter was, dat ik een allergische reactie doe op de muggenbeten. Ik kreeg pilletjes en zalf, nu hopen dat wanneer ik  volgende week maandag terug ga alles opnieuw in orde is. Charles werd verzorgd en is er ondertussen al helemaal bovenop!

Op de terugweg liep Charles tussen Jolien en mij. We kwamen enkele vrienden van hem tegen die plots in het Swahili tegen hem begonnen te praten. Je merkt altijd wanneer mensen over je bezig zijn. Dus vroegen we om vertaling. Hij vertelde ons dat één van zijn vrienden vroeg om eentje van ons ‘over te kopen’. Hij wees onmiddellijk naar Jolien. Super grappig. Thuis aangekomen was de bezorgdheid van de medestudenten groot. Gelukkig was er niets ergs aan de hand!

Thuis werd weer heel hard gewerkt voor school, lesvoorbereidingen, liedjes maken, prenten maken, lesideeën noteren. Maar ik nam ook de tijd om te facetimen met mijn gezin en oma. Het doet toch deugd om eens mensen te zien uit België. Maar ik mag nog niet denken aan vertrekken, ik heb het hier te goed naar mijn zin.

’s Avonds hadden we opnieuw wat overschotjes van eten, die at Mombutu met veel plezier op. Maar dan moet hij mijn Engelse lessen er ook bij nemen. Ooit moeten we dit eens filmen, veel te grappig!

Eens een  Moslim lesje volgen. 

3 kleuren en de beste vrienden! 

Neuzeneuze doen! 

De emoties waren groot! Dolgelukkig was hij met zijn boek! Iets kleins bij ons, is iets groot bij hen! 

Vrijdag 21 februari’14: een ander geloof.

Op vrijdag krijgen de kinderen altijd Godsdienst. Remie & ik besloten om eens een Moslim les bij te wonen. We moesten een hoofddoek dragen om de les bij te wonen. Het is toch even wennen hoor, zo’n ander geloof. Vooral de vele regels waaraan ze moeten voldoen. 5 maal bidden per dag zowel voor jong en oud. Na de godsdienst les gaf ik wiskunde en outdoor. De kinderen krijgen er maar geen genoeg van. De warmte was weer aanwezig vandaag. Dagelijks komen we thuis met bezwete kleren.

Een plons in het water daar zei heel de groep geen neen tegen. Samen met ons achten zaten we in het zwembad. Vervolgens werkte ik nog wat verder voor school. Jolien, Barbara en Eline besloten om nog wat in het water te blijven en nog enkele kinderspelletjes te doen. Het verbaasde mij niet J. 

Op vrijdag vergaderen we altijd met Pascale om 18u. Stiptheid was natuurlijk opnieuw niet onze sterkste kant. Maar we hebben het toch gehaald. Samen zaten we aan tafel en bespraken we onze afgelopen week & onze gevoelens hierover. Het is leuk om de ervaringen van anderen eens te horen die niet bij jou wonen. Samen eens een traantje wegvinken kan geen kwaad, dat moet juist kunnen. Daarna gingen we samen met de hele groep uit eten in de Afrikan pot. Eens Afrikaans eten, wanneer mijn mama dit leest zal ze niet weten wat ze meemaakt. Ik die eens gewaagd en iets nieuws ga eten.

Eline, Barbara en ik hadden een kleine partymood dus besloten we om samen met Dolly ons nog eens te wagen aan de Chakatak. Opnieuw een hele leuke avond gehad!

Zaterdag 22 februari’14: het mooiste wat ik ooit gezien heb!

De zaterdag bestaat meestal uit veel computer werk. We werken aan onze reflecties voor  Mevr. Callens en onze kernreflectie die we samen moeten maken. Onze dag word hier snel mee gevuld. Maar vandaag stonden we vroeg op om dit werk snel af te krijgen, want vandaag doen we onze eerste uitstap. Voor ik vertrok zag ik nog eens mijn mama, papa & broer via facetime. Onverwachts kwam Mathieu ook tevoorschijn! Heel leuk!

Het was Zoë haar verjaardag dus besloten we feesthoeden te kopen en haar favoriete drankje. Samen met de hele groep stapten we richting de afgesproken plek. Hanne & Zoë waren er nog niet dus maakten we van deze gelegenheid gebruik om eens een bezoekje te brengen aan de winkeltjes. Ik ben heel braaf geweest en kocht enkel een paar Afrikaanse oorbellen. Vanuit de winkel zagen we Hanne & Zoë toekomen. Met de hele groep stapten we de winkel uit al zingend van happy birthday. De ogen waren natuurlijk op ons gericht.

We betaalden onze uitstap en stappen in ons het busje die ons ging brengen. Ik in de bus samen met Barbara en Eline, dat belooft weer veel grappige momenten. En dat was ook zo! Met pijn in het buikje van het lachen kwamen we aan. De haven was gevuld met oude bootjes. We hadden de boot helemaal alleen voor ons. We kregen een cocktail en vervolgens konden we kiezen tussen allerlei drankjes, chips enzovoort. Op het bootje waren ook muzikanten aanwezig. De sfeer was dus echt super gezellig. We trokken groepsfoto’s die mooi gemaakt werden door de achtergrond. Tijdens de boottocht zagen we de zonsondergang. Wanneer de zonsondergang voorbij was, gingen we naar een eilandje. Super mooi, donker, kaarslicht, vuurvliegjes, muziek, lekker eten en goede vriendinnen. Het was precies zoals in een sprookje! Dolly leerde mij eten met mijn handen, moest mama dat zien J.

Wanneer we terug gingen naar huis besloten we om nog eens een stapje te zetten in de wereld. Het was een super toffe avond. We zagen de zonsondergang, maar we zagen ze ook weer opkomen.

Birthday Zoë!

Dolly. Een goede vriendin vind je overal! 

Groepsfoto op de boot! 

Lekker eten met de handen. Hier mag het! 

Zondag 23 februari’14: Tot ziens, Pascale…

Zondag, rustdag! We namen samen een plonsje in het zwembad en maakten ons daarna klaar om naar het strand te gaan. We nemen vandaag afscheid van Pascale. Morgen vertrekt ze naar huis. Het strand was opnieuw prachtig om op te lopen. Wit strand en lichtblauw water. Het strand is de enige plek waar je de warmte niet voelt door de wind maar waar je ook super snel verbrand. We dronken samen gezellig een glaasje en aten pizza. Mmmmm pizza van de 40 thieves met uitzicht op zee. We gingen liggen aan het strand. Vervolgens namen we afscheid van Pascale, het zal raar zijn zonder haar!

Thuis genoten we van de zon. De zondag was dus echt wel een rustdag, een welverdiende rustdag, ook al zeg ik het zelf!

Tot volgende week lieve lezers!

Zonnige groeten,

Charlotte

Week 2 in het mooie Kenia! 

Jambo, habari!

Hier ben ik weer met een kleine update van mijn tweede week in Kenia Ukunda.

Ons eerste weekend in Kenia is een feit. Tijdens het weekend werkten we vooral voor school. Mijn eerste lessen voorbereiden, prenten maken, knutselen enzovoort. Want materialen zijn hier niet aanwezig op school dus moeten we ze zelf maken. Een plonsje in het zwembad tussen door, daar zeiden we geen neen tegen. Het is enorm wennen aan de temperatuur, maar we mogen niet klagen natuurlijk. Hoeveel graden zou het in België zijn? Hier 35° in de schaduw, hihi! Wanneer je kleren draagt, moeten deze ook gewassen worden. Hier in Kenia hebben we geen wasmachines dus doen we onze was met de hand, het was een hele ervaring! Alles neemt hier ook heel veel tijd in beslag, inkopen doen, de was doen, koken omdat de materialen die we in België hiervoor zouden gebruiken niet aanwezig zijn. Op zondag gingen we naar het strand voor Pascale haar verjaardag! We namen 30 opgeblazen ballonnen mee met daarin een wens of een opdracht. Onderweg naar het strand kruisten we Pascale, een gelukkige verjaardag zingen konden we niet laten. Even later wist heel het strand dat Pascale jarig was, heel grappig. De kinderen hier zien zelden ballonnen, de vraag om eentje te krijgen hebben we dus enkele keren gekregen. Mijn hartje brak. Samen aten we gezellig iets op het strand en lieten we de ballonen knallen, mijn wangen deden pijn van het lachen. Op vlak van heimwee was mijn eerste week heftig. Maar de leuke momenten die ik hier meemaak, lieve sms’en, reacties en Skype-gesprekken halen mij hierboven.

Verjaardag Pascale aan het strand. 

Deze week hebben we voor de eerste keer een hele week meegedraaid op school. De zenuwen waren aanwezig in de buik bij ons alle vier. Jolien en ik namen de matatoe naar onze school samen met Soetkin en Remie. Op school aangekomen merkten we dat alle kleuterklassen samen zaten. De leerkracht van class 1 was afwezig dus moest mijn leerkracht (KG2) haar klas overnemen. We merkten dat Jolien en ik normaal op het zelfde moment les moesten geven over verschillende onderwerpen maar wel hetzelfde vak. Hoe konden we dit nu doen, tegelijk lesgeven over iets verschillend gaat toch niet? Jolien haar mentor wou dat we elk de helft van onze les gaven. Tja, this is Africa J. Daarna gaven we afwisselend les. De kinderen van Jolien begrijpen geen woord Engels dus is het moeilijk om les te geven. Ze moeten alles van buiten leren en weten er dus ook de betekenis die er achter zit niet of ze begrijpen ze niet. De leerkracht zegt de leerstof voor en de kleuters zeggen het 3 keer na. Wanneer ze niet correct antwoorden wordt al snel eens de stok boven gehaald en krijgen ze hiermee een tik op hun hand. Dit was schrikken om te zien hoe verschillend het hier aan toe gaat.

Niets valt te vergelijken. Ze zitten achter banken in de klas en er zijn geen hoeken in de klas te zien. Ze leren schrijven, spreken in een andere taal, rekenen tot 100 (tellen, getallen herkennen, opsommen en aftrekken), ze leren nationale liederen, ze luisteren naar de echte bijbel (geen kinderverhalen) en creative daar doen ze allemaal het zelfde. Huiswerk krijgen ze alle dagen mee naar huis, van wiskunde tot kleuren, elke dag nemen ze hun schriftjes mee naar huis. De leerkrachten vinden het ook belangrijk dat ze werken in hun schriftje (ze hebben voor elk vak een schriftje) omdat dit voor hen communicatie is naar de ouders toe. Wanneer er eens niet in het schriftje gewerkt word, komen ouders naar school vragen waarom hun kind gisteren geen les gekregen heeft. Pas wanneer ze zien dat er in het schriftje gewerkt is denken ze dat ze leren.

Mijn eerste lesjes waren waarneming van kleren, waarvan ik maar de helft heb moeten geven. Mijn andere lesje was papier vouwen. De kinderen hadden dit nog nooit gedaan. Het was dus moeilijk om de stappen te volgen maar met de nodige hulp verliep alles vlot. Het was grappig om ze allemaal met een papieren hoedje op hun hoofd te zien zitten in mijn klasje.

We leerden hier onze vaste pikipiki (moto-taxi) kennen. Hij wacht ons elke dag op na school om ons  naar huis te voeren. Wanneer we thuis kwamen werkten we aan onze voorbereidingen. Samen gingen we lekkere frietjes en eitjes eten, tot we ontdekten dat ons vuurtje niet werkte. Dus gingen we maar naar het andere huisje koken.

Mijn eerste lesje! 

Op dinsdag kregen we te horen dat onze boeken, die we besteld hebben in Leila’s  Bookshop voor de kleuterklassen van mijn schooltje, klaar lagen. Pascale vertelde mij dat mijn schooltje dringend nood heeft aan boeken voor in de kleuterklas. Jolien en ik vonden het een goed idee om dit aan te kopen met het ingezamelde geld van onze winterbarbecue. We stelden het voor aan de anderen en we hadden onmiddellijk een akkoord. Nooit hadden we verwacht dat we vandaag al om de boeken gingen mogen. Pascale verraste ons en pikte ons op aan school om de boeken te gaan halen. Ze liet ons zelf controleren en betalen. Wanneer we aankwamen op school met de boeken was de euforie groot. De leerkrachten waren heel tevreden met de boeken. Vandaag werd mij beloofd dat ik morgen mijn eigen klasje zal krijgen zodat de klas van Jolien en mij niet meer samen moeten zitten. Ook beloofde pastoor Danial mij een vaste juf, want tot nu toe heb ik 2 verschillende juffen gezien en nog nooit mijn klas op hun niveau gezien. Mijn nieuwe juf zal van een andere school komen en was de mentor van Florence van vorig jaar. Ik kijk er naar uit! Na school werden we opnieuw door onze vaste pikipiki naar huis gevoerd. Maar deze keer bracht hij ons naar het strand waar ik mijn Keniaanse broeken mocht gaan afhalen. Natuurlijk konden Jolien en ik het niet laten om daar dan ook eentje te drinken en te genieten van het mooie uitzicht.

Aankoop van de nieuwe boeken voor Habari Njema met ons ingezameld geld van de winterbarbecue. 

Woensdag is de dag. Mijn klasje krijgt hun eigen klas, juf en boeken. Ik ging dus naar school met een boekentas vol voorbereidingen, materialen, nieuwsgierigheid en enthousiasme. Wanneer ik aankwam, was mijn nieuwe juf er nog niet. Ik begon dus maar alleen les te geven. Na mijn les kwam mijn nieuwe juf aan op school, het klikte meteen. Pastor Danial riep Soetkin en ik apart. Hij vroeg onze mening over de verwisseling van de leerkrachten. Hij wou opnieuw verwisselen van leerkracht… De kinderen gingen dan in twee weken 3 verschillende juffen gezien hebben, terwijl ze echt nood hebben aan stabiliteit. We besloten samen om het zo te houden, teacher Mariam blijft nu bij KG2 & daar was ik zeker niet boos om. Na de middag kwamen de andere studenten op bezoek in onze school. We gaven hen een rondleiding en de leerlingen verwelkomden hen met dansjes en liedjes. Ik was apentrots op mijn klas! Na onze school gingen we te voet naar de school van Greet en Nora.

Thuis nemen we voor alles het openbare vervoer of onze eigen wagen, maar hier word zoveel te voet gedaan. Niet mis voor onze lijn J. Het was eens leuk om de andere scholen ook te zien. ’s Avonds kwamen we thuis en was het tijd om eten klaar te maken. In het andere huisje heeft Soetkin dan in haar vinger gesneden bij het snijden van bloemkool. Eerst dachten we dan niet erg was tot het bleef bloeden. Ze brachten haar naar het ziekenhuis en het moest genaaid worden. Ocharme…

Kokosnoot proberen snijden. Echt moeilijk! Ik moet nog duidelijk veel spieren kweken. 

De kinderen genieten duidelijk van het bezoek van de medestudenten. 

Donderdag kreeg ik de toestemming om te observeren in plaats van les te geven. Het deed me goed om eens te zien hoe mijn juf les geeft en hoe ze les moeten krijgen. Ik hielp haar met het voorbereiden van de schriftjes die ze altijd op het einde van de les moeten invullen en het schrijven van het huiswerk. Over de middag mocht ik mee met mijn juf naar haar vorige school om haar materialen op te halen. Deze materialen gaan we gebruiken om in onze klas te hangen. We namen samen de pikipiki en vulden een doos met materialen en hadden 7 rollen mee. Wat een grappig zicht om ons op die pikipiki te zien. 2 vrouwen, 1 man, 7 rollen en een kartonnen doos gevuld met materialen. In België zouden we het zelfs niet moeten proberen. Maar ja, this is Afrika! Wanneer we aankwamen in Habari Njema vertelde Soetkin me dat ze zich echt niet goed voelde en naar huis wou. De regel verteld dat we nooit alleen naar huis mogen gaan, dus ging ik mee met haar naar huis. Thuis sneed ik de watermeloen om mijn medestudenten na school mee te verwennen. Onze avond werd weer gevuld met lesvoorbereidingen schrijven.

De kinderen leren mij een Afrikaans liedje en danse! Tjieketjie! 

Vrijdag, weekend maar ook Valentijn. Hier in Kenia is het de gewoonte dat de meisjes die bezet zijn op Valentijn iets rood dragen. Daar deden we dus aan mee. Vandaag mocht ik 3 lessen geven, maar gisteren merkten we dat de kinderen een serieuze achterstand gekregen hadden door de laatste twee weken. Dus gaf mijn juf meer tijd aan Engels en mocht ik meer tijd spenderen aan mijn les wiskunde, tellen tot 50 en de getallen herkennen. Beweging is vanaf nu altijd voor mij, ze wil nieuwe spelletjes leren kennen. Geen probleem dus J. De tijd vloog weer voorbij op school en voor we het wisten was het tijd om naar huis te gaan. We moesten ons haasten want om 18u moesten we gaan vergaderen met Pascale in Ushago (karaokebar). De vergadering duurde maar een uurtje, we vertelden over onze ervaringen van de eerste week en bekeken enkele praktische zaken. Na de vergadering gingen we natuurlijk niet naar huis, we bleven in de karaoke en deden ook mee. Als we een liedje zongen kregen we een gratis cocktail. De sfeer zat onmiddellijk goed!

Een hele leuke les over cijfers. 

Onze eerste rit met een tuktuk! Joepieeee!

We waagden ons aan een karaoke samen met Dolly.

De volgde dag gingen Nora en Greet op boodschappen. Ondertussen deden wij wat werk in het huishouden en maakten we onze reflecties. Mmmm croque monsieurs! Na het eten gingen we samen aan de slag met onze kernreflectie voor mevrouw Callens. Ons weekend is dus druk bezet met schoolwerk en voorbereiden. Maar ’s avonds namen we wat tijd voor onszelf en gingen we op stap, met de hele groep, Dolly en haar vriendin. We namen de taxi naar de Shakatak (discotheek). Eerst dronken we samen iets gezellig niet ver daarvan, een grapje hier en daar, de sfeer kon niet meer stuk. Iedereen was enthousiast om te zien hoe het nachtleven er hier uitziet! We gingen en zagen dat het goed was. Nog nooit dansten we zoveel.  Het is dus echt precies zoals in de films. Een geslaagde nacht!

Mmmmm de eerste lekkere witte wijn! Dat smaakt! 

Wil.i.am gespot in Shakatak. 

Van een leuke avond gesproken! 

Op naar week twee! 

Keniaanse zoenen, 

Charlotte

Aankomst in Kenia.

We zijn zover! Het avontuur begint nu, op naar Kenia. Het afscheid aan de luchthaven viel me zwaarder dan verwacht. Tranen waren aanwezig, de laatste kussen en knuffels in drie maanden. Het gaf me een raar gevoel. Wanneer we op onze vliegtuig wachten, hoorden we al dat we vertraging kregen, dit voor een half uurtje maar. Na een halfuurtje mochten we op de vlieger. Joepie eindelijk opstijgen, niet dus …  Nog een uur en een half zaten we op de vlieger te wachten tot hij opsteeg. Al snel zat ik in dromenland tot ik voelde dat we opstegen. Na 8u30min. vliegen landen we in Zanzibar voor een tussenstop. Kenia kwam steeds dichter en dichter. Vol enthousiasme wachten we om terug op te stijgen. Opnieuw 2 uur vertraging. Wanneer we van de vlieger stapten was de euforie groot! Eindelijk in Kenia.

Met de studenten van Torhout en Antwerpen klikt het meteen. Samen namen we de taxi richting Ukunda, na afnames van vingerafdrukken. De taxichauffeurs namen ons mee doorheen de straten van Mombasa. Muisstil was het in de taxi door de indrukken en beelden die we te zien kregen. Deze straten krijgen toeristen nooit te zien. Armoede, armoede, armoede… Dit moet je gezien hebben met je eigen ogen, zelf dan heb je ogen te kort. Mensen starten winkeltjes op langs de straat met de middelen die ze hebben, dieren lopen over de drukke straten, … Daarna nam de taxichauffeur ons mee op de overzetboot. Ontelbare ogen waren gericht op ons die wel honderden verhalen wilden vertellen. Opnieuw was armoede de meest opvallende factor. Na een vermoeiende reis kwamen we toe aan ons huisje. Daar werden we opgewacht door Pascale, die heel blij was van ons te zien.

Ons huisje is groter dan verwacht en ligt ook dichter bij huisje van de medestudenten. Het nodige comfort is aanwezig inclusief de kleine beestjes overal.  We maken kennis met Charles (de dagbewaker) en Salma (kuisvrouw). Super vriendelijke mensen. Daarna nam Pascale ons mee naar de Nakumat (supermarkt) met de matatu (busje). Super gewoon, dit is een oud busje dat stopt wanneer je wilt en waar je wilt. Hoe meer mensen er op zitten voor de chauffeur hoe beter. Ik zat met 5 mensen op drie zit. Even wennen hoor. In de Nakumat kochten we onze nieuwe simkaarten en internetsticks. Maar hier heerst duidelijk de polé polé regel. Alles op het gemak, twee uur hebben we daar binnen gestaan. Daarna deden we onze eerste inkopen. De supermarkt verschilt niet veel van bij ons, het is dan ook een Europeaanse supermarkt. De terugweg werd ook met de matatu gedaan, vergezeld door 3 dozen met voedsel en nodige materialen voor in ons huisje. ’s Avonds aten we allemaal gezellig pizza’s. Deze vermoeiende dag werd afgesloten met een welverdiende nachtrust.

De eerste ochtend in Kenia. Genieten, warm weer, mooie geluiden, gezellig huisje, samen ontbijten en ons klaar maken voor de eerste bezoekjes aan de scholen waar we les zullen geven. Dit deden we te voet via binnenwegjes, waar we heel wat ‘huisjes’ zagen. De huizen hier zijn niet te vergelijken met de huizen van bij ons. De mensen die we onderweg tegen kwamen, hebben ook het geld niet om naar school te gaan of hun kinderen naar school te sturen. Bij de eerste afslag (eerste school) kreeg ik al pech. Kapotte zool, perfect. Dus liep ik maar enkele kilometers verder met een zool die helemaal los was. Precies iemand uit het leger, natuurlijk vonden de andere studenten, Pascale en Phillipe dit super grappig. Wanneer we aankwamen in de school van Nora en Greet wist de headteacher een schoenenmaker zitten in de buurt. Ik gaf hem mijn schoen en liep rond op die school met 1 schoen. Ondertussen maakten we kennis met de mentoren van Greet en Nora, en gaven we de cadeautjes aan madame Flo van Vreeny. Zij was super blij. Ons bezoek ging ook niet onopgemerkt voorbij voor de kinderen. De kinderen kwamen rond ons gevlogen, vragend naar een high-five. Dit is hier zo te zien heel populair! Onze haren, kleren en zakken werden ook meteen betast. Mooi om te zien.  We zetten onze wandeltocht verder richting mijn schooltje. Deze warmte is voor mij echt aanpassen. Nog nooit dronk ik zoveel water, de dorst was niet meer dragelijk dus kochten we allemaal water in een plaatselijk winkeltje. En met winkeltje bedoel ik dan ook winkelTJE. De dranken zijn uitgestald vooraan met daarachter tralies met een klein gaatje erdoor om aangekochte goederen door te geven. Kenianen zijn de meest vriendelijke mensen die ik ooit al ben tegen gekomen. Wanneer je rond wandelt hier in de straten mag je zeker zijn dat je elke minuut jambo (hallo)mag zeggen.

Wanneer we aankwamen in onze schooltje was pastor Daniel heel blij om ons te zien. De rondleiding toonde ons duidelijk dat dit een schooltje in opstart is. Kleine klassen, weinig materiaal en weinig comfort. We hopen om binnenkort enkele nieuwe leerlingen te mogen verwelkomen. Ik maakte kennis met mijn klasje. Ik heb momenteel maar 3 leerlingen, dus besloten de mentoren om de klas van Jolien en mij samen te steken. Jolien en ik zullen dus veel mogen samenwerken, wat ik dus heel goed zie zitten. Bij de eerste observatiemomenten merk ik al onmiddellijk dat het lesgeven hier helemaal verschilt van bij ons. Herhalen doen ze hier voortdurend. Ik hoop dus dat ik met mijn methode van lesgeven mijn mentor en klasje veel mag bijleren. Het werk voor ons was al onmiddellijk zichtbaar, Jolien en ik begonnen schriftjes te verbeteren. Deze schriftjes zijn oud, versleten en vuil. Maar de kinderen werken er wel graag in. Kleuren en naschrijven wat er op het bord staat is hun opdracht.

Na deze ontmoeting met mijn klas gingen we terug naar huis. Onderweg zag ik een klein kindje zonder kleren rond lopen. Mijn hard brak… Wanneer we thuis toekwamen hadden we echt nood aan een plons, ik moet echt wennen aan deze temperatuur. Snel iets eten en naar het prachtige strand. We zagen enkele aapjes onderweg, zo leuk! Het strand is wit, mooi om te zien. Samen met de hele groep dronken we iets op het strand, super gezellig. Vervolgens kochten we, bij een mevrouw die op het strand, stond enkele doeken waarvan ze broeken zou maken. Dit hebben we hier echt nodig, losse broeken tot aan de knie. ’s Avonds gingen we samen gezellig eten, tot we merkten dat ons fornuis nog steeds niet werkte. Boterhammen dan maar. Samen aperitieven en genieten van het mooie leven in Kenia. Opnieuw was de nachtrust meer dan welkom, want morgen moeten we eruit om 6u30 (4u30 Belgische tijd)… Piekie piekie!

Het opstaan lukt me beter dan verwacht. Ik had een doel, vandaag gaan we de middelbare school gaan bezoeken en boeken afleveren. Ik ben super enthousiast. Na een rit van 2 uur over 50 kilometer kwamen we toe in het binnenland van Kenia. De temperatuur voelt aan alsof het 50° is… Snikheet! We werden verwelkomd met water en dans en liederen van elke klas. Prachtig hoe deze mensen ons verwelkomen. Al snel waren mijn voeten niet meer stil te krijgen, dus besloot ik om mee te gaan dansen. Dit stelden de studenten echt op prijs. De sfeer zat er goed in. Vervolgens haalden we de boeken uit de auto. We sorteren, tellen, ondertekenen en verzamelen ze op de tafel in de klas. De leerkrachten en de studenten zijn heel tevreden. Vorig jaar kocht sunshine4kids ook boeken aan voor het eerste middelbaar. Dit jaar is het tweede middelbaar aan de beurt. We hopen om voor volgend jaar ook boeken te kunnen bezorgen voor het derde middelbaar tot elke klas boeken heeft.

Pascale vertelde mij dat mijn school dringend nood heeft aan boeken. Onze beslissing was snel gemaakt. Met de opbrengst van de winterbarbecue zullen we boeken aankopen voor mijn schooltje. We zullen ervoor zorgen dat elke klas 25 boeken heeft om te gebruiken. Nog niet elke klas heeft zoveel leerlingen maar we hopen dat onze school snel groeit. Vandaag ben ik samen met Pascale de boeken gaan bestellen. Ik ben zo trots op mijn medestudenten, ouders, broer, zussen, familieleden en vrienden dat we deze som geld kunnen gebruiken door hun hulp. Bedankt nogmaals!

Op de middelbare school was natuurlijk niet alles roze geur en maneschijn. Ik heb enkele keren moeten slikken. Bij het zien van de kamers waar de meisjes verblijven werd ik stil. Ze slapen daar met 50 meisjes vergezeld door een geur van urine. De toiletten in de buurt zijn onbeschrijfelijk. Wanneer de studenten al terug keerden naar ons busje, ging ik een gesprek aan met een Keniaanse vrouw die helpt op school. Zij toonde mij hoe deze meisjes zich wassen. De tranen sprongen mij in de ogen… voor mij is dit verschrikkelijk. De douches is een oppervlakte omringd door stro en opgevuld met vuile stukken zwarte plastiek. Daar komt water uit 1 tuinslang. Deze tuinslang vult 2 kleine tonnen waar deze meisjes zich allemaal moeten mee wassen. Wassen gebeurd door druppels op hun lichaam te brengen… Veel water gaat verloren. Hygiëne is hier niets… Ik werd er stil van. Vervolgens namen we het busje naar een plaatselijke boerderij. Ik verwachte heel veel dieren, niet dus. Deze boerderij is echt nog in opstart. Ik zag mensen koken net zoals iedereen me al vertelde hoe dit hier aan de gang gaat. Nooit geloofde ik dat dit zo erg was, maar het is dus zo.

De zon neemt heel veel energie af, dus we namen het busje richting huis. Opnieuw 2uur over 50 kilometer. Maar de sfeer was wel goed in onze partybus. Wanneer we thuis kwamen namen we samen een plons in het zwembad en later bekeken we onze punten online! JOEPIEEE VOOR ALLES GESLAAGD! We kunnen met een gerust hart verder genieten van Afrika.

De volgende ochtend was lastig J. 6u30 opstaan (in België 4u30), het is nog even wennen aan het uur verschil.  Maar we hadden een doel, vandaag gaan we voor de eerste keer een hele dag naar school, super spannend. De weg naar school kennen we al goed. Voor 50 shilling(50 cent) geraken we op school met een klein wandelingetje erbij. De wandeling ’s morgens naar school vind ik super. Je leert plaatselijke bevolking kennen en zij mij. Ik heb hier ook al 100 keer habari (hoe gaat het) moeten zeggen. Jambo (hallo) zeggen we niet meer, we zijn te weten gekomen dat ze dit enkel zeggen tegen mzungu (blanken) zeggen. De beste manier om ons in te burgeren is dus habari zeggen. Hier zeggen ze tegen elke persoon die ze tegen komen habari, bij ons in België lopen we elkaar gewoon voorbij.

Op school worden we altijd hartelijk verwelkomt. Mijn mentor moet momenteel een leerkracht vervangen die er niet is. Dus zit mijn klas nog steeds samen met de klas van Jolien. Teacher Lucy (Jolien haar mentor) is zo grappig. We lachen ons te pletter met haar. Ze heeft ons vaak ook in de maling dus dat vind ze dan ook super grappig. Mijn mentor zie ik nog niet veel, maar als ik ze zie klikt het zeker. Ze helpt en ondersteund mij met alles wat ik vraag. Dit komt goed. Vandaag hadden onze kinderen examen. Examen in het kleuter? Jaja dit gebeurd in Afrika. Ze krijgen vragen die ze niet kunnen lezen, die dus voorgelezen moeten worden, de suggestie antwoorden zijn geschreven (die kunnen ze dus ook niet lezen). Alles moet voorgelezen worden en aangeduid, vervolgens schrijven ze het over. ’s Middags kriebelde mijn buikje al, ik maakte mij mentaal klaar voor het eten die we straks zullen geserveerd krijgen. Ik ben een hele vieze eter, dus de spanning was er zeker. En inderdaad het zag er niet heerlijk uit. Maar ik beet op mijn tanden en at de helft van mijn bordje op. Flink eh J. Tijdens de middag leerden we de kinderen het spelletje tussen 2 vuren en leerden zij ons hun spelletjes, heel leuk! Na de middag slapen de kinderen van Jolien en mijn klas. Ondertussen bereid de leerkracht de lessen en schriftjes voor van morgen. Inderdaad, ze werken hier met werkschriftjes in het kleuter. Onbegrijpelijk. Maar de kinderen leren, dat is het voornaamste! Wanneer we rond waren, gingen we naar de Nakumat (supermarkt) om opnieuw inkopen te doen. Dit is nieuw  voor mij, alle dagen kijken of er wel genoeg eten is voor de volgende dag en of er inkopen moeten gedaan worden. Maar het is wel leuk! Thuis hadden we nood aan een plons, de temperatuur ben ik hier nog niet gewoon. Even later kregen we te horen dat er geen elektriciteit was in ons huisje en ook het water werkte niet. Net nu we allemaal nood hadden aan een douche. Koken in het donker, we hadden geen andere optie. Ons eten opeten buiten vergezeld door enkele zaklampen. Het is eens iets anders, this is Afrika.

Vrijdag gingen we opnieuw een hele dag naar school. De examens zijn gedaan dus zagen we eens gewone lessen. Vandaag werd er een nieuwe kleuter afgezet aan school. Baby noemt ze. Zij moet nu gewoon meevolgen met de lessen waar ze nu zitten. Ik ben benieuwd hoe ze dit zal doen. Ik leerde de kinderen ook armworstelen. Dit vonden ze super om te doen en ook leuk om eens hun spieren te showen aan de anderen. ’s Middags was het rijst met bonen, dit viel nog mee, veel lekkerder dan de dag voordien. ’s Middags gingen we om water in een klein winkeltje niet ver van school. Daar kennen ze ons al en zijn ze blij van ons te zien. We worden nog echte BA’s (Bekende Afrikanen).  Daarna besprak ik met mijn juf welke lessen ik volgende week zal geven. Ik vlieg er onmiddellijk in. Maandag twee, dinsdag drie en woensdag twee. Spannend hoor!

In de namiddag bereid ik mijn lessen voor, maar om doelen te vinden die passen bij de activiteit, moet ik zoeken in 5 verschillende boeken. Lesvoorbereidingen maken gaat opnieuw een stuk minder vlot. 2uur ben ik bezig geweest om voor 4 activiteiten doelen te zoeken. Al snel was het 4u we namen de pikipiki (moto) naar huis. Het is weekend! Samen met de ander studenten bestellen we pizza. Op zijn Afrikaans duurde het maar liefst een uur en een half om het nummer te bemachtigen van de pizzeria. Maar wanneer ze er waren smaakten ze heerlijk! Tijdens het wachten op de pizza kleedden Barbara, Elien, Nora en ik ons helemaal om in raar geklede mensen. Heel grappig was dat!

De sfeer zit hier goed! Ik hoop dat er volgende week evenveel nieuwe avonturen en verhalen zullen zijn. Op naar volgende week.

Keniaanse groetjes, Charlotte.

 De blik in hun ogen bij het zien van een mzungu (blanken) is onbeschrijfelijk.

 Bezoek aan de middelbare school

 Bezoekje aan het mooie strand!

 Groepsfoto van alle studenten.

De Afrikaanse spelletjes zijn super leuk.

 

Armworstelen met een kindje uit mijn klas.