Aankomst in Kenia.

We zijn zover! Het avontuur begint nu, op naar Kenia. Het afscheid aan de luchthaven viel me zwaarder dan verwacht. Tranen waren aanwezig, de laatste kussen en knuffels in drie maanden. Het gaf me een raar gevoel. Wanneer we op onze vliegtuig wachten, hoorden we al dat we vertraging kregen, dit voor een half uurtje maar. Na een halfuurtje mochten we op de vlieger. Joepie eindelijk opstijgen, niet dus …  Nog een uur en een half zaten we op de vlieger te wachten tot hij opsteeg. Al snel zat ik in dromenland tot ik voelde dat we opstegen. Na 8u30min. vliegen landen we in Zanzibar voor een tussenstop. Kenia kwam steeds dichter en dichter. Vol enthousiasme wachten we om terug op te stijgen. Opnieuw 2 uur vertraging. Wanneer we van de vlieger stapten was de euforie groot! Eindelijk in Kenia.

Met de studenten van Torhout en Antwerpen klikt het meteen. Samen namen we de taxi richting Ukunda, na afnames van vingerafdrukken. De taxichauffeurs namen ons mee doorheen de straten van Mombasa. Muisstil was het in de taxi door de indrukken en beelden die we te zien kregen. Deze straten krijgen toeristen nooit te zien. Armoede, armoede, armoede… Dit moet je gezien hebben met je eigen ogen, zelf dan heb je ogen te kort. Mensen starten winkeltjes op langs de straat met de middelen die ze hebben, dieren lopen over de drukke straten, … Daarna nam de taxichauffeur ons mee op de overzetboot. Ontelbare ogen waren gericht op ons die wel honderden verhalen wilden vertellen. Opnieuw was armoede de meest opvallende factor. Na een vermoeiende reis kwamen we toe aan ons huisje. Daar werden we opgewacht door Pascale, die heel blij was van ons te zien.

Ons huisje is groter dan verwacht en ligt ook dichter bij huisje van de medestudenten. Het nodige comfort is aanwezig inclusief de kleine beestjes overal.  We maken kennis met Charles (de dagbewaker) en Salma (kuisvrouw). Super vriendelijke mensen. Daarna nam Pascale ons mee naar de Nakumat (supermarkt) met de matatu (busje). Super gewoon, dit is een oud busje dat stopt wanneer je wilt en waar je wilt. Hoe meer mensen er op zitten voor de chauffeur hoe beter. Ik zat met 5 mensen op drie zit. Even wennen hoor. In de Nakumat kochten we onze nieuwe simkaarten en internetsticks. Maar hier heerst duidelijk de polé polé regel. Alles op het gemak, twee uur hebben we daar binnen gestaan. Daarna deden we onze eerste inkopen. De supermarkt verschilt niet veel van bij ons, het is dan ook een Europeaanse supermarkt. De terugweg werd ook met de matatu gedaan, vergezeld door 3 dozen met voedsel en nodige materialen voor in ons huisje. ’s Avonds aten we allemaal gezellig pizza’s. Deze vermoeiende dag werd afgesloten met een welverdiende nachtrust.

De eerste ochtend in Kenia. Genieten, warm weer, mooie geluiden, gezellig huisje, samen ontbijten en ons klaar maken voor de eerste bezoekjes aan de scholen waar we les zullen geven. Dit deden we te voet via binnenwegjes, waar we heel wat ‘huisjes’ zagen. De huizen hier zijn niet te vergelijken met de huizen van bij ons. De mensen die we onderweg tegen kwamen, hebben ook het geld niet om naar school te gaan of hun kinderen naar school te sturen. Bij de eerste afslag (eerste school) kreeg ik al pech. Kapotte zool, perfect. Dus liep ik maar enkele kilometers verder met een zool die helemaal los was. Precies iemand uit het leger, natuurlijk vonden de andere studenten, Pascale en Phillipe dit super grappig. Wanneer we aankwamen in de school van Nora en Greet wist de headteacher een schoenenmaker zitten in de buurt. Ik gaf hem mijn schoen en liep rond op die school met 1 schoen. Ondertussen maakten we kennis met de mentoren van Greet en Nora, en gaven we de cadeautjes aan madame Flo van Vreeny. Zij was super blij. Ons bezoek ging ook niet onopgemerkt voorbij voor de kinderen. De kinderen kwamen rond ons gevlogen, vragend naar een high-five. Dit is hier zo te zien heel populair! Onze haren, kleren en zakken werden ook meteen betast. Mooi om te zien.  We zetten onze wandeltocht verder richting mijn schooltje. Deze warmte is voor mij echt aanpassen. Nog nooit dronk ik zoveel water, de dorst was niet meer dragelijk dus kochten we allemaal water in een plaatselijk winkeltje. En met winkeltje bedoel ik dan ook winkelTJE. De dranken zijn uitgestald vooraan met daarachter tralies met een klein gaatje erdoor om aangekochte goederen door te geven. Kenianen zijn de meest vriendelijke mensen die ik ooit al ben tegen gekomen. Wanneer je rond wandelt hier in de straten mag je zeker zijn dat je elke minuut jambo (hallo)mag zeggen.

Wanneer we aankwamen in onze schooltje was pastor Daniel heel blij om ons te zien. De rondleiding toonde ons duidelijk dat dit een schooltje in opstart is. Kleine klassen, weinig materiaal en weinig comfort. We hopen om binnenkort enkele nieuwe leerlingen te mogen verwelkomen. Ik maakte kennis met mijn klasje. Ik heb momenteel maar 3 leerlingen, dus besloten de mentoren om de klas van Jolien en mij samen te steken. Jolien en ik zullen dus veel mogen samenwerken, wat ik dus heel goed zie zitten. Bij de eerste observatiemomenten merk ik al onmiddellijk dat het lesgeven hier helemaal verschilt van bij ons. Herhalen doen ze hier voortdurend. Ik hoop dus dat ik met mijn methode van lesgeven mijn mentor en klasje veel mag bijleren. Het werk voor ons was al onmiddellijk zichtbaar, Jolien en ik begonnen schriftjes te verbeteren. Deze schriftjes zijn oud, versleten en vuil. Maar de kinderen werken er wel graag in. Kleuren en naschrijven wat er op het bord staat is hun opdracht.

Na deze ontmoeting met mijn klas gingen we terug naar huis. Onderweg zag ik een klein kindje zonder kleren rond lopen. Mijn hard brak… Wanneer we thuis toekwamen hadden we echt nood aan een plons, ik moet echt wennen aan deze temperatuur. Snel iets eten en naar het prachtige strand. We zagen enkele aapjes onderweg, zo leuk! Het strand is wit, mooi om te zien. Samen met de hele groep dronken we iets op het strand, super gezellig. Vervolgens kochten we, bij een mevrouw die op het strand, stond enkele doeken waarvan ze broeken zou maken. Dit hebben we hier echt nodig, losse broeken tot aan de knie. ’s Avonds gingen we samen gezellig eten, tot we merkten dat ons fornuis nog steeds niet werkte. Boterhammen dan maar. Samen aperitieven en genieten van het mooie leven in Kenia. Opnieuw was de nachtrust meer dan welkom, want morgen moeten we eruit om 6u30 (4u30 Belgische tijd)… Piekie piekie!

Het opstaan lukt me beter dan verwacht. Ik had een doel, vandaag gaan we de middelbare school gaan bezoeken en boeken afleveren. Ik ben super enthousiast. Na een rit van 2 uur over 50 kilometer kwamen we toe in het binnenland van Kenia. De temperatuur voelt aan alsof het 50° is… Snikheet! We werden verwelkomd met water en dans en liederen van elke klas. Prachtig hoe deze mensen ons verwelkomen. Al snel waren mijn voeten niet meer stil te krijgen, dus besloot ik om mee te gaan dansen. Dit stelden de studenten echt op prijs. De sfeer zat er goed in. Vervolgens haalden we de boeken uit de auto. We sorteren, tellen, ondertekenen en verzamelen ze op de tafel in de klas. De leerkrachten en de studenten zijn heel tevreden. Vorig jaar kocht sunshine4kids ook boeken aan voor het eerste middelbaar. Dit jaar is het tweede middelbaar aan de beurt. We hopen om voor volgend jaar ook boeken te kunnen bezorgen voor het derde middelbaar tot elke klas boeken heeft.

Pascale vertelde mij dat mijn school dringend nood heeft aan boeken. Onze beslissing was snel gemaakt. Met de opbrengst van de winterbarbecue zullen we boeken aankopen voor mijn schooltje. We zullen ervoor zorgen dat elke klas 25 boeken heeft om te gebruiken. Nog niet elke klas heeft zoveel leerlingen maar we hopen dat onze school snel groeit. Vandaag ben ik samen met Pascale de boeken gaan bestellen. Ik ben zo trots op mijn medestudenten, ouders, broer, zussen, familieleden en vrienden dat we deze som geld kunnen gebruiken door hun hulp. Bedankt nogmaals!

Op de middelbare school was natuurlijk niet alles roze geur en maneschijn. Ik heb enkele keren moeten slikken. Bij het zien van de kamers waar de meisjes verblijven werd ik stil. Ze slapen daar met 50 meisjes vergezeld door een geur van urine. De toiletten in de buurt zijn onbeschrijfelijk. Wanneer de studenten al terug keerden naar ons busje, ging ik een gesprek aan met een Keniaanse vrouw die helpt op school. Zij toonde mij hoe deze meisjes zich wassen. De tranen sprongen mij in de ogen… voor mij is dit verschrikkelijk. De douches is een oppervlakte omringd door stro en opgevuld met vuile stukken zwarte plastiek. Daar komt water uit 1 tuinslang. Deze tuinslang vult 2 kleine tonnen waar deze meisjes zich allemaal moeten mee wassen. Wassen gebeurd door druppels op hun lichaam te brengen… Veel water gaat verloren. Hygiëne is hier niets… Ik werd er stil van. Vervolgens namen we het busje naar een plaatselijke boerderij. Ik verwachte heel veel dieren, niet dus. Deze boerderij is echt nog in opstart. Ik zag mensen koken net zoals iedereen me al vertelde hoe dit hier aan de gang gaat. Nooit geloofde ik dat dit zo erg was, maar het is dus zo.

De zon neemt heel veel energie af, dus we namen het busje richting huis. Opnieuw 2uur over 50 kilometer. Maar de sfeer was wel goed in onze partybus. Wanneer we thuis kwamen namen we samen een plons in het zwembad en later bekeken we onze punten online! JOEPIEEE VOOR ALLES GESLAAGD! We kunnen met een gerust hart verder genieten van Afrika.

De volgende ochtend was lastig J. 6u30 opstaan (in België 4u30), het is nog even wennen aan het uur verschil.  Maar we hadden een doel, vandaag gaan we voor de eerste keer een hele dag naar school, super spannend. De weg naar school kennen we al goed. Voor 50 shilling(50 cent) geraken we op school met een klein wandelingetje erbij. De wandeling ’s morgens naar school vind ik super. Je leert plaatselijke bevolking kennen en zij mij. Ik heb hier ook al 100 keer habari (hoe gaat het) moeten zeggen. Jambo (hallo) zeggen we niet meer, we zijn te weten gekomen dat ze dit enkel zeggen tegen mzungu (blanken) zeggen. De beste manier om ons in te burgeren is dus habari zeggen. Hier zeggen ze tegen elke persoon die ze tegen komen habari, bij ons in België lopen we elkaar gewoon voorbij.

Op school worden we altijd hartelijk verwelkomt. Mijn mentor moet momenteel een leerkracht vervangen die er niet is. Dus zit mijn klas nog steeds samen met de klas van Jolien. Teacher Lucy (Jolien haar mentor) is zo grappig. We lachen ons te pletter met haar. Ze heeft ons vaak ook in de maling dus dat vind ze dan ook super grappig. Mijn mentor zie ik nog niet veel, maar als ik ze zie klikt het zeker. Ze helpt en ondersteund mij met alles wat ik vraag. Dit komt goed. Vandaag hadden onze kinderen examen. Examen in het kleuter? Jaja dit gebeurd in Afrika. Ze krijgen vragen die ze niet kunnen lezen, die dus voorgelezen moeten worden, de suggestie antwoorden zijn geschreven (die kunnen ze dus ook niet lezen). Alles moet voorgelezen worden en aangeduid, vervolgens schrijven ze het over. ’s Middags kriebelde mijn buikje al, ik maakte mij mentaal klaar voor het eten die we straks zullen geserveerd krijgen. Ik ben een hele vieze eter, dus de spanning was er zeker. En inderdaad het zag er niet heerlijk uit. Maar ik beet op mijn tanden en at de helft van mijn bordje op. Flink eh J. Tijdens de middag leerden we de kinderen het spelletje tussen 2 vuren en leerden zij ons hun spelletjes, heel leuk! Na de middag slapen de kinderen van Jolien en mijn klas. Ondertussen bereid de leerkracht de lessen en schriftjes voor van morgen. Inderdaad, ze werken hier met werkschriftjes in het kleuter. Onbegrijpelijk. Maar de kinderen leren, dat is het voornaamste! Wanneer we rond waren, gingen we naar de Nakumat (supermarkt) om opnieuw inkopen te doen. Dit is nieuw  voor mij, alle dagen kijken of er wel genoeg eten is voor de volgende dag en of er inkopen moeten gedaan worden. Maar het is wel leuk! Thuis hadden we nood aan een plons, de temperatuur ben ik hier nog niet gewoon. Even later kregen we te horen dat er geen elektriciteit was in ons huisje en ook het water werkte niet. Net nu we allemaal nood hadden aan een douche. Koken in het donker, we hadden geen andere optie. Ons eten opeten buiten vergezeld door enkele zaklampen. Het is eens iets anders, this is Afrika.

Vrijdag gingen we opnieuw een hele dag naar school. De examens zijn gedaan dus zagen we eens gewone lessen. Vandaag werd er een nieuwe kleuter afgezet aan school. Baby noemt ze. Zij moet nu gewoon meevolgen met de lessen waar ze nu zitten. Ik ben benieuwd hoe ze dit zal doen. Ik leerde de kinderen ook armworstelen. Dit vonden ze super om te doen en ook leuk om eens hun spieren te showen aan de anderen. ’s Middags was het rijst met bonen, dit viel nog mee, veel lekkerder dan de dag voordien. ’s Middags gingen we om water in een klein winkeltje niet ver van school. Daar kennen ze ons al en zijn ze blij van ons te zien. We worden nog echte BA’s (Bekende Afrikanen).  Daarna besprak ik met mijn juf welke lessen ik volgende week zal geven. Ik vlieg er onmiddellijk in. Maandag twee, dinsdag drie en woensdag twee. Spannend hoor!

In de namiddag bereid ik mijn lessen voor, maar om doelen te vinden die passen bij de activiteit, moet ik zoeken in 5 verschillende boeken. Lesvoorbereidingen maken gaat opnieuw een stuk minder vlot. 2uur ben ik bezig geweest om voor 4 activiteiten doelen te zoeken. Al snel was het 4u we namen de pikipiki (moto) naar huis. Het is weekend! Samen met de ander studenten bestellen we pizza. Op zijn Afrikaans duurde het maar liefst een uur en een half om het nummer te bemachtigen van de pizzeria. Maar wanneer ze er waren smaakten ze heerlijk! Tijdens het wachten op de pizza kleedden Barbara, Elien, Nora en ik ons helemaal om in raar geklede mensen. Heel grappig was dat!

De sfeer zit hier goed! Ik hoop dat er volgende week evenveel nieuwe avonturen en verhalen zullen zijn. Op naar volgende week.

Keniaanse groetjes, Charlotte.

 De blik in hun ogen bij het zien van een mzungu (blanken) is onbeschrijfelijk.

 Bezoek aan de middelbare school

 Bezoekje aan het mooie strand!

 Groepsfoto van alle studenten.

De Afrikaanse spelletjes zijn super leuk.

 

Armworstelen met een kindje uit mijn klas.