Kenia door mijn eigen ogen! 

Mijn blog over week 3. Wat gaat de tijd hier snel, te snel. Ondanks het gemis naar huis mag ik nog niet denken aan vertrekken. Mijn job zit er hier nog niet op. Ik mag enkel hopen dat de volgende weken even goed verlopen als deze week. Mijn blog deel ik graag met jullie, omdat jullie op deze manier ook deel uitmaken van mijn verblijf hier. Jammer genoeg vertellen mijn verhalen soms te weinig. Je moet dit nu eenmaal met je eigen ogen. Ik probeer jullie zo goed mogelijk mijn momenten en ervaringen te ervaren.

Maandag 17 februari ’14: Maandag de 13^de?

Onze eerste slechte ervaring met de matatu is een feit. We namen zoals elke morgen de matatu richting school, 50 shilling. Maar midden de weg stopt hij. ‘Uitstappen!’ zei hij. Wij hadden ondertussen al betaald voor de volledige weg, dus moesten we nog geld terug krijgen. We vroegen ons geld terug, maar dit kregen we niet, we besloten dan ook om niet uit te stappen en we eisten dat hij ons dan naar de afgesproken plaats bracht. Na lang discussiëren werd zijn vriend erbij geroepen en stapt deze ook in.  Vervolgens reed hij door, we dachten dat hij ons toch ging brengen. Maar neen, hij reed een totaal andere richting uit. We vroegen om uit te stappen en vroegen opnieuw naar ons geld. Maar neen het geld kregen we nooit te zien. We werden ook uitgescholden, we waren echt bang. Daarna besloten we om nooit meer de matatu te nemen waar deze twee mannen inzitten.

Op school verliep alles goed, mijn lesjes verliepen zoals gewenst en de kinderen waren dol enthousiast. Ik ben ook begonnen met de klas te schilderen, ik wil graag de dagen van de week met bijhorend prentje op de muur. De dag op school vloog voorbij. Op weg naar huis struikelde Jolien twee keer (dagelijkse gewoonte) J. Maar werden we ook bijna aangevallen door een hele grote hond die een kat achterna zat. De schrik was op ons gezicht te lezen. Home sweet home, tijd om Charles eens goed beet te nemen. We besloten om hem nat te maken met de tuinslang. Hij wist niet waar hij het had, veel te grappig. Jolien & ik waren van dienst om te koken, dit beloofde natuurlijk! Jolien sneed in haar vinger en ik verbrandde mijn duim, top team!

De klasmuur schilderen. 

Dinsdag 18 februari’14: 1 snoep voor 70 kinderen?

Opstaan met zenuwen in de buik. Pascale kwam naar Habari Njema om eens te kijken naar onze lessen, zodat ze maandag met een gerust hart kan vertrekken. De druk lag hoog, we moesten bewijzen aan Pascale dat we capabel waren om dit verder te zetten voor nog enkele weken! Ze kwam kijken tijdens outdoor, we speelden Chinese voetbal, natuurlijk was ze niet tegen te houden en speelde ze snel een spelletje mee. Ook Dolly was van de party. Het was meer een wedstrijdje tussen de kinderen, Pascale & Dolly tegen mij, dan één tegen allen. De kinderen lachten zich te pletter.

Elke dinsdag komen bezoekers onze school bezoeken, georganiseerd door hotels. De school maakt zich dan altijd klaar en zorgt er voor dat ze liedjes, versjes en toespraken hebben voor de bezoekers. De kinderen verzamelden vol ongeduld in class 3 om te zien wie deze week hun schooltje kwam bezoeken. Het waren Duitsers. De kinderen zongen hun liedjes, zeiden hun ingeoefende tekst, dansten en vertelden een versje. Na dit optreden mochten de bezoekers het lokaal verlaten. Net wanneer een jonge blonde dame de deur uitloopt, draait ze zich om en wijst ze naar 1 kindje. ‘Heb jij honger?’ vroeg ze. Het kindje zei natuurlijk ‘ja’. Ze haalde 1 snoepje uit & gaf het aan het kindje, terwijl er meer dan 70 kinderen op zitten te kijken. We stonden met het hele team te kijken met onze mond open. Onbegrijpelijk.. Deze mensen hebben duidelijk nog niet veel tijd gespendeerd buiten hun hotel en kennen de situatie hier nog niet.

Vol onbegrip keerden we allemaal terug naar ons eigen klaslokaal. De kinderen kregen van mij hun eerste verflesje. Verf zelf kennen ze al, maar ze waren dolgelukkig wanneer ze hoorden dat ze er ook echt mee aan de slag mochten gaan. De kinderen hebben dit nog niet gedaan, dus vond mijn juf het beter om alle kinderen hetzelfde te laten schilderen. Wel waren ze vrij van de kleuren die ze gebruikten. Het resultaat is leuk om te zien. De kinderen waren zo trots op hun zelf dat we samen besloten om het op te hangen in de klas!

Na school werden we opgepikt door onze dagelijkse pikipiki. Eenmaal thuis aangekomen merkten we dat ons water opwas. Alleen vrouwen om super veel liter water sturen, niet echt het beste idee. Dus besloten we om de hulp in te schakelen van Charles. In onze straat botsten we op meer dan 20 aapjes in de bomen. Onbeschrijfelijk, opnieuw had ik ogen te kort. Grote apen, kleine apen, babyaapje die elkaar aan het beschermen tegen een andere aap. Prachtig!

Hun eerste schilderlesje! 

Woensdag 19 februari’14: bezoek aan de scholen van de andere studenten.

Een korte dag op school, ik gaf vandaag wiskunde en opnieuw outdoor. De kinderen houden er van om nieuwe spelletjes aangeleerd te krijgen. Soetkin (de medestudente uit Torhout) & ik besloten om samen outdoor te geven. We deden een soort van estafette & bijtje zoem. Even later werden we vergezeld van Jolien en haar klasje. Super gezellig maar vooral ook heel leuk om de glimlachen te zien op de gezichten van de kinderen. De nieuwe lading boeken is ook toegekomen! Ik was super blij, maar de kinderen ook! Zoals elke middag gingen we opnieuw om een koude cola in een shop niet ver van onze school. Na een babbeltje met de plaatselijke bevolking werden we opgepikt door Pascale & Bonny. We vertrokken eerst richting de school van Hanne & Zoë. Armoede, oud, versleten, vuil & stil. Dit zijn de woorden die de school het best omschrijven. Deze kernmerken vielen mij het meeste op. Deze school wordt bestuurd door de overheid, dit gaat er dan ook helemaal anders aan toe dan scholen waar de leerkrachten betaald worden aan de hand van het aantal leerlingen die ingeschreven zijn.

Ook beleefde ik de schrik van mijn leven, de grootste spin ooit werd boven mijn hoofd gespot. Ik kon het wel begeven. Waar is mijn opa als ik hem nodig heb J. Hanne heeft les in een naaischootje die gesponsord is door Annick for Kenia. De leeftijd van leerlingen is daar gevarieerd. De klassen zijn ook niet leeftijd gebonden. Ze werken nog met oude naaimachines maar ze leren echt goed en snel bij. Het busje zette ons vervolgens af aan de straat waar we vervolgens nog een half uurtje moesten wandelen naar de school van Barbara & Eline. Deze school is echt klein. De klassen zijn niet gescheiden door muren maar door houten planken. De kinderen zitten op elkaar gepropt. Wanneer je les wilt geven daar, moet je echt een luide stem hebben.

Na dit bezoekje deden we opnieuw de tocht naar huis te voet. De felle zon is zeker aanwezig, die zorgde er dan ook voor dat we opnieuw  een kleurtje bij gekregen hebben. ’s Avonds aten we kip met verse frietjes, dit vulde ons buikje zeker! Elke avond geven we onze overschotjes aan Mombutu. Daar maak ik dan ook gebruik van om hem Engels te leren, wat toch wel enkele grappige momenten veroorzaakt!

Het schooltje van Zoë. Beelden zeggen te weinig.  

Onmiddellijk vriendjes gemaakt in het schooltje van Barbara & Eline.

De nieuwe boeken zijn ook toegekomen. Ik was niet de enige gelukkige! 

Donderdag 20 februari’14: dokter bezoek nummer 1.

Ik gaf les over de gebouwen in de buurt. Ik nam deze les heel muzisch aan, ik nam ook de uitdaging aan om de kinderen eerst de gebouwen te leren door de namen in Swahili te zeggen. De kinderen schrokken zich een bult wanneer ze hoorden dat ik ze kende, maar vonden het ook heel grappig. De kinderen kregen vervolgens de uitleg weer in het Engels. Want een hele les in het Swahili dat is nog een stapje te ver voor mij J. Samen met de kinderen speelden we toneel. We deden de taferelen na die zich kunnen voordoen binnen de gebouwen. Ook dit hadden de kinderen nooit gedaan dus vonden ze het zeer onwennig. Ze zijn het niet gewoon om tijdens de les recht te staan of speels hiermee om te gaan. Ze vonden het heel leuk om eens te weten komen, wat Moslims doen in hun Moskee en wat Christenen doen in hun kerk. Ik mijn klas zitten sommige kinderen die Moslim zijn en sommige kinderen die Christelijk zijn. Ik vond het een goed idee om dingen te laten bijleren door elkaar. Na mijn les merkte ik dat de kinderen dit duidelijk ook een goed idee vonden.

Na de middag gingen Jolien en ik naar huis. Ik zit namelijk met allemaal rode vlekken op mijn benen en armen, muggenbeten. Deze muggenbeten zien er helemaal anders uit dan bij mijn medestudenten. Dus besloot ik om Pascale te contacteren en haar hierover aan te spreken. Ze verwees mij door naar een hele goede dokter. Net wanneer ik wou vertrekken richting de dokter, valt Charles van de ladder. Zijn voet is lelijk verwond en moet bekeken worden door de dokter. Na lang aandringen ging hij mee. De conclusie van de dokter was, dat ik een allergische reactie doe op de muggenbeten. Ik kreeg pilletjes en zalf, nu hopen dat wanneer ik  volgende week maandag terug ga alles opnieuw in orde is. Charles werd verzorgd en is er ondertussen al helemaal bovenop!

Op de terugweg liep Charles tussen Jolien en mij. We kwamen enkele vrienden van hem tegen die plots in het Swahili tegen hem begonnen te praten. Je merkt altijd wanneer mensen over je bezig zijn. Dus vroegen we om vertaling. Hij vertelde ons dat één van zijn vrienden vroeg om eentje van ons ‘over te kopen’. Hij wees onmiddellijk naar Jolien. Super grappig. Thuis aangekomen was de bezorgdheid van de medestudenten groot. Gelukkig was er niets ergs aan de hand!

Thuis werd weer heel hard gewerkt voor school, lesvoorbereidingen, liedjes maken, prenten maken, lesideeën noteren. Maar ik nam ook de tijd om te facetimen met mijn gezin en oma. Het doet toch deugd om eens mensen te zien uit België. Maar ik mag nog niet denken aan vertrekken, ik heb het hier te goed naar mijn zin.

’s Avonds hadden we opnieuw wat overschotjes van eten, die at Mombutu met veel plezier op. Maar dan moet hij mijn Engelse lessen er ook bij nemen. Ooit moeten we dit eens filmen, veel te grappig!

Eens een  Moslim lesje volgen. 

3 kleuren en de beste vrienden! 

Neuzeneuze doen! 

De emoties waren groot! Dolgelukkig was hij met zijn boek! Iets kleins bij ons, is iets groot bij hen! 

Vrijdag 21 februari’14: een ander geloof.

Op vrijdag krijgen de kinderen altijd Godsdienst. Remie & ik besloten om eens een Moslim les bij te wonen. We moesten een hoofddoek dragen om de les bij te wonen. Het is toch even wennen hoor, zo’n ander geloof. Vooral de vele regels waaraan ze moeten voldoen. 5 maal bidden per dag zowel voor jong en oud. Na de godsdienst les gaf ik wiskunde en outdoor. De kinderen krijgen er maar geen genoeg van. De warmte was weer aanwezig vandaag. Dagelijks komen we thuis met bezwete kleren.

Een plons in het water daar zei heel de groep geen neen tegen. Samen met ons achten zaten we in het zwembad. Vervolgens werkte ik nog wat verder voor school. Jolien, Barbara en Eline besloten om nog wat in het water te blijven en nog enkele kinderspelletjes te doen. Het verbaasde mij niet J. 

Op vrijdag vergaderen we altijd met Pascale om 18u. Stiptheid was natuurlijk opnieuw niet onze sterkste kant. Maar we hebben het toch gehaald. Samen zaten we aan tafel en bespraken we onze afgelopen week & onze gevoelens hierover. Het is leuk om de ervaringen van anderen eens te horen die niet bij jou wonen. Samen eens een traantje wegvinken kan geen kwaad, dat moet juist kunnen. Daarna gingen we samen met de hele groep uit eten in de Afrikan pot. Eens Afrikaans eten, wanneer mijn mama dit leest zal ze niet weten wat ze meemaakt. Ik die eens gewaagd en iets nieuws ga eten.

Eline, Barbara en ik hadden een kleine partymood dus besloten we om samen met Dolly ons nog eens te wagen aan de Chakatak. Opnieuw een hele leuke avond gehad!

Zaterdag 22 februari’14: het mooiste wat ik ooit gezien heb!

De zaterdag bestaat meestal uit veel computer werk. We werken aan onze reflecties voor  Mevr. Callens en onze kernreflectie die we samen moeten maken. Onze dag word hier snel mee gevuld. Maar vandaag stonden we vroeg op om dit werk snel af te krijgen, want vandaag doen we onze eerste uitstap. Voor ik vertrok zag ik nog eens mijn mama, papa & broer via facetime. Onverwachts kwam Mathieu ook tevoorschijn! Heel leuk!

Het was Zoë haar verjaardag dus besloten we feesthoeden te kopen en haar favoriete drankje. Samen met de hele groep stapten we richting de afgesproken plek. Hanne & Zoë waren er nog niet dus maakten we van deze gelegenheid gebruik om eens een bezoekje te brengen aan de winkeltjes. Ik ben heel braaf geweest en kocht enkel een paar Afrikaanse oorbellen. Vanuit de winkel zagen we Hanne & Zoë toekomen. Met de hele groep stapten we de winkel uit al zingend van happy birthday. De ogen waren natuurlijk op ons gericht.

We betaalden onze uitstap en stappen in ons het busje die ons ging brengen. Ik in de bus samen met Barbara en Eline, dat belooft weer veel grappige momenten. En dat was ook zo! Met pijn in het buikje van het lachen kwamen we aan. De haven was gevuld met oude bootjes. We hadden de boot helemaal alleen voor ons. We kregen een cocktail en vervolgens konden we kiezen tussen allerlei drankjes, chips enzovoort. Op het bootje waren ook muzikanten aanwezig. De sfeer was dus echt super gezellig. We trokken groepsfoto’s die mooi gemaakt werden door de achtergrond. Tijdens de boottocht zagen we de zonsondergang. Wanneer de zonsondergang voorbij was, gingen we naar een eilandje. Super mooi, donker, kaarslicht, vuurvliegjes, muziek, lekker eten en goede vriendinnen. Het was precies zoals in een sprookje! Dolly leerde mij eten met mijn handen, moest mama dat zien J.

Wanneer we terug gingen naar huis besloten we om nog eens een stapje te zetten in de wereld. Het was een super toffe avond. We zagen de zonsondergang, maar we zagen ze ook weer opkomen.

Birthday Zoë!

Dolly. Een goede vriendin vind je overal! 

Groepsfoto op de boot! 

Lekker eten met de handen. Hier mag het! 

Zondag 23 februari’14: Tot ziens, Pascale…

Zondag, rustdag! We namen samen een plonsje in het zwembad en maakten ons daarna klaar om naar het strand te gaan. We nemen vandaag afscheid van Pascale. Morgen vertrekt ze naar huis. Het strand was opnieuw prachtig om op te lopen. Wit strand en lichtblauw water. Het strand is de enige plek waar je de warmte niet voelt door de wind maar waar je ook super snel verbrand. We dronken samen gezellig een glaasje en aten pizza. Mmmmm pizza van de 40 thieves met uitzicht op zee. We gingen liggen aan het strand. Vervolgens namen we afscheid van Pascale, het zal raar zijn zonder haar!

Thuis genoten we van de zon. De zondag was dus echt wel een rustdag, een welverdiende rustdag, ook al zeg ik het zelf!

Tot volgende week lieve lezers!

Zonnige groeten,

Charlotte