De week van de zieke!

Maandag 17/03/2014: Ons Jolientje is ziek…

Vandaag vertrekken de meisjes uit Torhout. Voor mij was dit een hele zware bevalling… Het is een wonder hoe sterk we aan elkaar gegroeid zijn de afgelopen weken. De groep word nu uit elkaar gehaald en wij gaan verder met zijn zessen. Het afscheid viel me zwaar, vooral met Barbara. Wij zijn heel close geworden in 6 weken tijd, we deden alles samen van het begin tot het einde. Nu vertrekt ze.. Maar ik weet dat dit hier niet stopt, in België zullen we de zelfde Charlotte en Barbara zijn.

Na het vroege opstaan, besloten Jolien en ik nog even in ons bedje terug te kruipen. Wanneer het tijd werd om op te staan, merkte ik dat er iets niet juist was met Jolien. Jolien voelde haar echt niet goed en was niet in staat om naar school te gaan. Ik verwittigde Dolly, John & Bonny. Zelf bleef ik thuis om op haar te passen, moest het nodig zijn konden we dan onmiddellijk naar de dokter gaan. Na heel lang slapen en enkele keren wakker te worden, kreeg Jolien al meer kleur.

Ikzelf ben met John op stap geweest in Ukunda terwijl Jolien sliep. Wanneer ik terug kwam had ze al enkele bezoekers gehad, Dolly, Charles en John ging ook eens kijken. Het was een korte dag…

Dinsdag 18/03/2014: Op bezoek bij een gezin…

Vandaag was Jolien al veel beter & konden we naar school gaan. Heel blij was ik om mijn kindjes terug te zien. We zijn met zeven in de klas en we hangen allemaal aan elkaar. Al van ver hoor ik mijn naam wanneer ze mij zien aankomen op school. Elke morgen geven we elkaar een high-five! De kindjes zijn super. Adam, Joseph, Mohamed, Ali, Mike, Alex, Emmanuella, één voor één schatjes!

Vandaag vroeg pastor Danial of hij ons mocht meenemen op huisbezoek. Hij wou ons laten kennis maken met een gezin die niet ver van onze school woont. Hij waarschuwde ons al op voorhand dat de situatie daar heel aangrijpend is. En dat was het ook. Deze mensen leven in pure armoede. Ze leven met 10 samen in een huisje zo groot als mijn keuken in België. De oma woont samen met de dochter, die 6 kinderen heeft, haar zoon en zijn zoon. De dochter is slachtoffer geworden van mannen die opzoek waren naar seks. Telkens beloofden ze haar dat ze er voor haar zullen zijn, enkel als ze zou seks hebben met de mannen. Hopeloos was ze en ging ze in op de afspraken.

Hun huis is gebouwd uit modder en takken. Stevigheid is zeker niet aanwezig. Het dak bestaat uit plastiekzakken met hier en daar gaten. Wanneer het regent word alles nat. Ze slapen met 8 in 1 ruimte, de mannen slapen apart. Een keuken hebben ze niet, enkel hout, een pot en een lepel. Een dak boven de keuken is niet aanwezig. Verschrikkelijk om hiermee geconfronteerd te worden. Je moet maar eens in zo’n situatie leven, we weten niet hoe goed we het hebben. De kinderen zijn nog nooit naar school geweest. De mama is moeten stoppen op school omwille van de zwangerschap. Het zoontje van de broer heeft een mentale achterstand omwille van een kokosnoot die op jonge leeftijd op zijn hoofd is gevallen. Normaal moet je met zo’n ongeval onmiddellijk naar het ziekenhuis, maar daar had de familie geen geld voor. De gevolgen van dat ongeval zijn nog altijd heel kenmerkelijk.

Pastor Danial is op zoek naar sponsors voor het gezin, hij wilt graag deze kinderen op school zien. Maar dit word een moeilijke zaak, dat voel ik nu al…

Later kregen we te horen dat de familie al twee dagen niet gegeten had, enkel een klein kopje thee. Samen met Jolien besloten we om eten te gaan kopen voor de familie. Wij kochten bananen en Danial kocht rijst. De familie vond het heel leuk en er viel een last van hun schouder.

Na deze drukke dag besloten Jolien en ik te gaan werken in forty thieves. Hoe kan je beter werken dan met zo’n uitzicht? Lang leven Kenia!  

De keuken

De slaapkamer

Het dak, de gaten worden opgevuld met zakken. 

Het gezin. 

Woensdag 19/03/2014: Greetje is jarig!

Vandaag word ons Greetje 31 jaar! Dit word een feest, maar vooral een stressvolle dag. De organisatie nam ik wat op mijzelf met heel veel hulp van de meisjes! We begonnen van ‘s morgens vroeg, op 7.15 vroegen we aan haar pikipiki om aan het huis van John te komen. Daar versierden we zijn brommer vol met ballonnen. Zelf was hij ook razend enthousiast en blaast hij er ook op los! Om 7.30 gingen Jolien en ik Greet gaan oppikken thuis. Haar gezicht bij het zien van haar pikipiki was geld waard! De eerste verrassing was geslaagd!

Dan was het tijd voor school. Op school gaf ik muziek, ik leerde ze het liedje van Samson & Gert: ochtendgymnastiek. Heel grappig om de kindjes Nederlands te horen zingen. De juf wou namelijk heel graag dat ik de kindjes een Nederlands liedje aanleerde en dat past wel in ons move on 2! Ook wiskunde was van de party vandaag. De cijfers van 1 tot 50 leren schrijven, herhaling voor de kindjes. Het was een hele leuke dag op school, die opnieuw veel te snel voorbij ging!

Op naar verrassing nummer 2. Samen met Jolien gingen we Greet gaan oppikken aan haar school en net op tijd, want ze was al aan het aanschuiven voor eten. Niets van! Eerst gingen we naar Village, daar stapten we samen af. Ze mocht hier een juweel kiezen. Dolgelukkig was ze, daarna gingen we samen gaan eten naar forty thieves. Ook de pikipiki-mannen waren aanwezig. Het werd gezellig! Plots was de regen daar, snel gingen we schuilen.  Na enkele minuten was de regen al over, al een geluk, want het was al tijd voor verrassing nummer 4.

Vandaag heb ik voor Greet een massageafspraak gemaakt. Daar had ze dringend nood aan. We namen haar mee op het strand met het excuus dat we naar de doeken wilden kijken. Daarnaast zit een vrouw die massages geeft. We vertelden haar dat ze daar een uur mocht genieten en dat we na een uurtje zouden terug keren. Verrassing nummer 5 was geslaagd.

Een uurtje tijd kregen we om de volgende  verrassingen voor te bereiden. We zorgden voor cake, cava, glazen, messen, vorken en borden. Deze namen we mee naar het strand om daar de cake op te eten. Het werd een hele bevalling om dit te verhuizen niet ver van forty thieves. Hanne en Nora gingen met de pikipiki naar het strand en moest een heel avontuur afleggen om er te geraken. Maar de cake heeft het overleeft. Jolien en ik gingen Greet oppikken aan forty thieves en wilden zogezegd nog iets drinken. We zeiden dat Nora schoolwerk wou doen en Hanne op haar bed lag. Ze was wat ontgoocheld, maar ze wist niet dat dit een smoesje was.

Na ons drankje wou ik heel graag te voet naar huis gaan. Opnieuw een smoes om via het strand de andere meisjes tegen te komen. Greet was zodanig geconcentreerd om niet op een krab te trappen dat ze de meisjes voorbij stapte. Ik hield ze snel tegen en toonde haar wat we voor haar georganiseerd hadden. Haar geluk kon niet op!

Onwetend dat dit nog niet de laatste verrassing was genoten we van de cava en klonken we op ons mooi avontuur. Even later kwam er een man aangewandeld. Wie is dat? Het is de muzikant die ik geregeld had. Hij speelde gitaar voor ons en zong tijdens het eten van de cake! GEZELLIGHEID = TOP! Van een mooie namiddag gesproken. De sfeer was heel goed en kon niet meer stuk. Jammer genoeg word het hier altijd heel snel donker! We gingen naar huis en maakten spaghetti klaar voor haar verjaardag, want dit is haar lievelingsgerecht.

Na het lekkere eten verwenden we haar nog met allerlei cadeautjes van ons, de meisjes van Torhout en veel liefde! Ik denk dat ze heel tevreden was met haar verjaardag en ik ook! We hebben dat goed gedaan.

HAPPY BIRTHDAY GREETIE! 

Donderdag 20/03/2014: Heb het ook zitten…

Maandag Jolien ziek, vandaag ik ziek… ’s Morgens werd ik wakker met een hevig hoest en hevige krampen. Al snel werd duidelijk dat ik het huis niet uit moest.. Vandaag was het jammer genoeg mijn beurt om thuis te zitten. Ik sliep heel veel en bezocht heel veel het toilet. Het moest wel eens gebeuren. Veel valt er jammer genoeg niet te vertellen over vandaag. Een dagje verspilt. Maar ik haal hem wel in!

Vrijdag 21/03/2014: SPORTEN IS FIJN! Slangen net iets minder.

Vandaag stond sport in de belangstelling. Eindelijk zijn de materialen toegekomen van de vorige school en kunnen we deze gebruiken tijdens onze sportmomenten. Jolien en ik gaven samen sport en het was heel fijn! Beelden zeggen soms meer dan woorden! Geniet van de foto’s! De dag vloog opnieuw voorbij zowel voor ons als voor de kinderen. De kinderen hadden plezier en een glimlach tot over hun oren! We merken dat de kinderen veel meer betrokken zijn wanneer we kleuren gebruiken!

Na school, omdat deze dag weer voorbij gevlogen is, gingen Jolien en ik naar de slangenbar niet ver van ons huisje. Wat ik eerst een ultraslecht idee vond, vond ik achteraf gezien wel tof om te doen. We hielden allerlei slangen vast en ik overwon mijn schrik voor slangen na mijn enge ervaring van enkele weken geleden! We hebben er heel wat kilootjes af gelachen!

Daarna ging ik voor het eerst zelf met de pikipiki rijden, maar dat was toch niet zo mijn ding. Ik laat het rijden over aan Ibrahim om zo min mogelijk ongevallen te veroorzaken!

De ervaringen die ik hier mee maak zullen voor altijd in mijn geheugen en hart blijven! Het is zo jammer dat de tijd hier voorbij vliegt.

DANK U SPONSORS VOOR DEZE MOOIE MATERIALEN!!

Sporten vinden we fijn! Zeker als er veel kleuren aanwezig zijn! 

Sporten doet ons zweten! Dat hebben nu wel geweten :). Gezichtjes wassen van de kinderen en een glaasje water drinken! 

De liefde die je krijgt = onbetaalbaar! 

Oooohja ik was bang! 

Maar na de eerste ging het al heel wat beter. 

De vier vriendjes. 

Op zoek naar de .... :) 

Mijn Johny enkele jaren ouder :).

Pikipiki rijden, laat het maar over aan Ibrahim! 

Adam! Je hart zou voor minder smelten! 

Veel Keniaanse kussen.

Charlotte 

We zitten in de helft..

Maandag 10/03/2014: Ziekenhuis…

Zoals elke maandag hebben onze leerkrachten meeting. Vandaag kwamen we toe op school en zaten alle leerkrachten samen. Er viel mij iets op.. Teacher Lucy is veel stiller dan dat ze normaal is. Niet veel later kwamen we te weten waarom. Haar dochter is opnieuw erg ziek. Teacher Lucy kan haar tranen niet meer bedwingen. Ze moet bij haar dochter zijn nu en voor haar zorgen. De manager heeft haar de toestemming om de school te verlaten. Samen met alle leerkrachten bidden we op een spoedig herstel!

Nu teacher Lucy bij haar dochter is moest Jolien de klas overnemen. Ikzelf gaf les die dag. Ik leerde de kinderen tikspelen aan. Voor hen was het de eerste keer om deze verschillende soorten tikspelen te spelen. Het nam dan ook veel tijd in beslag om de tikspelen te snappen! Tijdens de break gingen we op bezoek bij teacher Lucy. Ze woont namelijk niet ver van onze school, dus dat zorgde ervoor dat een bezoekje heel gemakkelijk te plaatsen was. Toen we de dochter zagen, wisten Jolien en ik onmiddellijk dat het echt niet goed gaat met haar. Ze heeft enorm warm, straalt geen energie uit en alles wat ze eet spuugt ze weer uit. Lizz moet dringend naar het ziekenhuis.

Voor ons was het tijd om naar school terug te gaan, voor we vertrokken besloot Jolien om samen met teacher Lucy naar het ziekenhuis te gaan. Vooraleer men als vrouw een kind naar het ziekenhuis wil brengen moet het de toestemming krijgen van de vader. Lucy ging ons laten weten wanneer ze deze kreeg, dan zou Jolien mee gaan. Op school observeerde ik nog eens een les van mijn leerkracht, teacher Miriam. Ik merk elke dag meer en meer dat ze probeert om kleine elementen die ik haar voor toonde in haar les te gebruiken. Dit heeft me een goed gevoel. Ik gaf daarna creative, ze mochten toveren. Het ‘thema’ die nu loopt, is onze school. Ik vroeg hen om hun droomschool te tekenen met wasco. Daarna zouden ze het mogen oververven met zwarte verf en zou de tekening naar boven komen. Maar net wanneer we wouden beginnen met de zwarte verf, werd Jolien gebeld om haar te laten weten dat teacher Lucy de toestemming gekregen had om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik nam haar les over en mijn kinderen mochten verder tekenen aan de achterzijde van hun blad.

Na een helse dag op school, vertrok ik alleen naar huis. Jolien was nog steeds in het ziekenhuis en mijn werk was gedaan op school. Thuis werkte ik aan lesvoorbereidingen voor morgen. Hier kan je jammer genoeg nooit op voorhand werken, want de objectives (het lesdoel) kan elke dag veranderen. TIA, This Is Africa. Thuis wachtte ik vol ongeduld op Jolien, ik kreeg al reeds een smsje om te zeggen dat het ziekenhuis hier echt een ‘zottekot’ is. Jolien kwam redelijk laat thuis en het was aan haar te merken dat het er niet aan toe ging zoals bij ons. Wel liefst 3 verschillende dokters zag ze tot Lizz eindelijk wist wat het probleem is. Lizz heeft malaria en een bloedinfectie, ook kreeg ze een allergische reactie op de medicijnen die ze eerder had gekregen. Ik was opgelucht dat we eindelijk wisten waar het probleem zat. Lizz is getting better!

Dinsdag 11/03/2014: Mohamed.

Vandaag de start van Move On 2, ons sportproject in de scholen. En hoe kan je sporten beter starten dan met een ochtendgymnastiek. Vanaf vandaag zullen we met de kinderen elke morgen ochtendgymnastiek doen om ze helemaal wakker te krijgen! Dit doen we met hulp van het liedje ‘ochtendgymnastiek van Samson & Gert’ vertaald in het Engels! Vandaag werden ook de plannen gewijzigd. Ik had lessen voorbereid om vandaag te geven. Maar Pastor Danial wou met ons tijdens de lesuren een meeting houden, omdat hij na school andere plannen had. Mijn les kon dus niet doorgaan…

We hielden een meeting over de nodige materialen op school. We zouden graag ons ingezameld geld willen spenderen aan het meest nodige! Ook besproken we de verschillen tussen het lesgeven in België en Kenia. Pastor Danial is hier heel goed van op de hoogte, maar hij weet dat het heel lang zal duren voor ze hier ook zo lesgeven. De tekort aan kleine en stevige materialen hier in Kenia beperkt ook de mogelijkheden. Ook hebben ze heel veel nieuwe ideeën nodig.

Voor mijn bachelor proef voer ik een onderzoek uit naar hoe je geboorteplaats uw toekomst kan bepalen. Daarvoor zou ik bij 5 kinderen van mijn klas, 5 van Jolien, 5 van Greet en 5 van Nora op huisbezoek willen gaan en proberen achterhalen hoe de situatie in elkaar zit. Vandaag begon in bij Mohamed, een jongen uit mijn klas. Mohamed woont vlak bij de school. Ik kreeg de toestemming om  zijn huis te bezoeken.

Samen met mijn leerkracht, Mohamed en zijn broertje ging ik naar zijn huis. Bij het aankomen bij het huis werd ik helemaal stil… Hoe kan ik beschrijven.. Het huisje werd gemaakt uit modder en palmboombladeren. De kinderen slapen op de grond en de mama slaapt op een matras, dit is de enige luxe die ze hebben. Een kast of tas voor hun kleren in te stoppen hebben ze niet, dus alles ligt in de grond. Wanneer het regent, regent het helemaal binnen en is alles nat. Een keuken hebben ze niet, 1 pot… Licht hebben ze niet, dus na 18u kunnen ze niets meer doen.. Hun vader heeft hen verlaten, de moeder staat er nu helemaal alleen voor met 500 shilling (iets minder dan 5 euro). Hartverscheurend!

Dit gaf me tranen, je kan niet iedereen helpen. Maar ik ben ervan overtuigd dat je wel de mensen kan helpen die je langs je pad kruist! Ik besloot om ook de andere kinderen van mijn klas te bezoeken, maar daarvoor moesten de ouders eerst gecontacteerd worden. We vliegen er morgen in!

Ochtendgymnastiek! 

Mohamed, Swalleh & mama

Woensdag 12/03/2014: Huisbezoeken

Vandaag is de dag van de huisbezoeken! Ibrahim, mijn vaste pikipiki kwam naar school om alles te regelen qua vervoer! Maar dat zag onze directeur niet zo goed zitten, hij ging voor tuk-tuks zorgen. Ik vroeg er twee want we zijn met 10 personen die op huisbezoeken gaan. Hij beloofde mij 2, maar this is Africa. Hij had er maar één besteld, er zat niets anders op dan met 10 in één tuk-tuk te zitten. Jolien en ik zaten helemaal achteraan, hobbel de hobbel op weg naar de huizen van de kinderen. We bezochten 5 kinderen en hun moeders. De huizen spraken boekdelen en verduidelijken ook heel veel van het karakter en de talenten van de kinderen.

Ik vond het fijn om de ouders te leren kennen en ik had de indruk dat de ouders het ook heel tof vonden. Nu weten ze wie ik ben en omgekeerd. Het gaf me ook een breder beeld over het profiel van de kinderen. Ik zag de manier van leven, spelen, leren en samenwerken. Ook de familiale context werd duidelijk. Het is soms hartverscheurend hoe vaders hier omgaan met hun kinderen. Maar dat heb je in België natuurlijk ook, alleen heeft het hier meer nadelen! De kinderen waren blij om aan mij hun huis te tonen maar ook aan hun vriendjes. Ze zagen van elkaar waar ze leven en hoe ze moeten leven. Het was een heel leerrijke en boeiende dag voor mij! Het heeft me een klaardere kijk gegeven op de cultuur en de manier van leven.

De tocht met de tuk-tuk was voor de kinderen adembenemend, we zongen liederen en maakten heel veel grapjes! Ik voelde mij ook veel dichter bij de plaatselijke bevolking. Ik vind het fijn om mensen hier te leren kennen. Hun vriendelijkheid is onbeschrijfelijk, hier moet ik wel 1000 keer op een dag Jambo zeggen, terwijl we in België nog liever naar de grond kijken dan elkaar gedag te zeggen.

Vandaag hebben we geen bezoeken geregeld, omdat we zaterdag naar Mombassa gaan en het weeshuis gaan bezoeken. Dus nam ik mijn tijd om deze huisbezoeken plaats te laten vinden. Morgen bezoeken we de 5 uitgekozen kinderen uit Jolien haar klas!

Ali met oma en opa. 

Adam en mama 

Emanuella en mama

Mike en mama

De put naast Mike zijn huis, levensgevaarlijk. Best niet inzoemen op deze foto... 

Donderdag 13/03/2014: Huisbezoeken deel 2

Donderdag= deel twee van de huisbezoeken. Normaal gingen we dit doen na de middag, wanneer de kinderen geen les meer kregen. Maar dit werd zonder ons weten veranderd. Jolien en ik kwamen toe op school met lesvoorbereidingen, maar konden die jammer genoeg niet geven. De huisbezoeken moesten gebeuren tijdens de lesuren, omdat de kinderen in de namiddag echt moesten slapen.

Vandaag geen tuk-tuk, maar alles te voet. Dat was haalbaar volgens Pastor Danial. We bezochten ons eerste kind, niet ver van onze school. Hij woont in een huis met verschillende woningen erin. Ze delen het gebouw met 50 mensen. Mazera zijn mama was heel blij om ons te zien, alsook zijn kleine zus! Het mooiste was wanneer Mazera zijn enige koekjes uithaalde en begon te delen. Deze mensen hebben niets, maar hetgene dat ze hebben delen ze wel met anderen.

Voor de kinderen werd het te vermoeiend om het te voet te doen, dus contacteerde ik Ibrahim en bracht hij ons van huis naar huis. De kinderen reageren net hetzelfde zoals de kinderen van mijn klas. Opnieuw werd het een hele boeiende dag die heel veel duidelijk maakte! Voor mij word dit een grote hulp voor mijn bachelorproef.

Na de ouderbezoeken zijn we terug naar school gegaan. Klaar voor Move On 2 voor de KG’s. Maar het weer zat ons niet mee en wou dus liever geen Move On zien! Morgen dan maar!

Baby, mama en papa

Mazera en mama 

De familie van de pikipiki Ibrahim

Briton, Noël & mama

Almasi en mama

Straffen op de Belgische manier, zelf de schade laten verdwijnen! 

Vrijdag 14/03/2014: Afscheidsfeest Soetkin & Remie

Vandaag de laatste dag van Soetkin & Remie in Habari Njema. Vandaag hadden Jolien en ik allerlei lessen voorbereid. Maar deze konden niet gegeven worden, want er moest een feest voorbereid worden. Bij ons in België zouden we dat de dag voordien doen, maar hier in Kenia doen ze dat de dag zelf natuurlijk. De hele voormiddag mochten de kinderen vrij spelen. Ze waren dolgelukkig om eens vrij met de materialen te spelen. Wij speelden met veel plezier mee!

Tijdens de middag was het opnieuw rijst met bonen J. Opnieuw dus J. Na de middag zagen we dat de nieuwe keuken en refter ruimte helemaal omgetoverd was in een feest. Remie en Soetkin mochten voor alle kinderen gaan zitten. Alle leerkrachten gaven een toespraak die heel emotioneel en pakkend was! De kinderen dansten, zongen en deden zelf een modeshow! Ze mochten hun eigen kleren meenemen naar school en daarmee een modeshow doen! Slappenlach gegarandeerd! Daarna was het heerlijke cake vergezeld met een flesje frisdrank! Het was een groot feest. Vandaag gingen we ook naar shakatak voor het laatste weekend van Barbara, Eline, Soetkin en Remie in te zetten!

Afscheidsfeest van Remie en Soetkin 

Na de modeshow zat de sfeer er nog goed in! 

Op het laatste weekend van de meisjes uit Torhout

Zaterdag: 15/03/2014: Weeshuis en Mombassa

Vandaag is het bezoekdag! ’s Morgens gingen we op bezoek bij Tim Timmerman naar zijn weeshuis. Tim richtte een weeshuis op hier in Ukunda. Hij is herkent door de Keniaanse regering. De kinderen mogen elke zaterdag gaan zwemmen in een hotel, deze kinderen kijken er echt naar uit. Het weeshuis is gebouwd op de manier dat wij bouwen in België. De gebouwen zijn gebouwd volledig door de hulp van sponsors. Wanneer hij startte wou hij liever nog een jaar geld inzamelen zodat hij kon bouwen op de manier zoals in België. En het heeft zijn vruchten afgeleverd! Het resultaat mag gezien worden. Wanneer jullie ooit in Kenia op bezoek komen, raad ik jullie aan om het zeker eens te bezoeken.

Daarna gingen we door naar Mombassa. We namen de matatu richting de ferry. We besloten om de ferry te voet te nemen. Het was een hele ervaring. Omringd door honderden Kenianen, waarvan hun ogen op ons gericht waren. Daarna namen we de tuk-tuk opzoek naar een restaurantje. We gingen in een typisch Keniaans restaurant gaan eten, maar ze serveerden wel alleen kip met frietjes. Heel grappig! We deelden tafels met Keniaanse mensen. Het is fijn om mensen hier te leren kennen. Daarna gingen we Fort Jesus bezoeken. Maar ze vroegen heel veel geld om binnen te mogen, dus bezochten we het niet. We kregen dan de uitleg door onze gids buiten aan het gebouw. De perfecte foto’s konden daar genomen worden.

Na de foto’s gingen we plaatselijke winkeltjes bezoeken in hele fijne straatjes. De geur daar is niet echt aangenaam, maar je went er wel aan. De ogen zijn ook altijd op ons gericht. Voor de veiligheid hadden we twee gidsen mee, wat wel heel interessant is. Zij kenden de kleine weggetjes om ergens sneller te geraken. Als afsluiter gingen we een boeddhistische kerk bezoeken, heel kleurrijk. Al snel kregen we heel veel dorst. Voor we onze dorst gingen lessen, gingen we de kerk bezoeken van onze gids. Heel leuk om alles te zien.

Na een namiddag Mombassa gingen we naar huis opnieuw met de tuk-tuk, ferry en matatu. Het was een geslaagde bezoekertjes dag!

Katholieke kerk in Mombassa

Weeshuis van Timtimmerman

Speeltuin in het weeshuis 

Boeddhistische kerk in Mombassa

Eén van de laaste groepsfoto's samen... 

Volgende week beginnen we al aan week zeven. Wat gaat de tijd hier veel te snel.

Dikke zoenen!  

Een week vol tranen en geluk.

Maandag 3 maart 2014: John is er!

Vandaag hebben we nog een dagje break. Daar maken we uitbundig gebruik van om eens goed uit te slapen en schoolwerk te maken. Er werd een extra duwtje bijgegeven want om 14u verwachten we nog iemand. John! Onze leerkracht van België. Zelf kregen we nog geen les van hem, wat het extra spannend maakt! Voor we hem moesten ophalen aan zijn appartement, bezochten Barbara en ik nog eens de Duitsers. Het zijn hun laatste dagen hier. Om 14u mochten we John gaan halen, we bezorgden hem een middagmaal. Want net als ons had hij grote honger bij zijn aankomst. Mmmmm frietjes met kip. Daarna moest ik naar de dokter op controle voor mijn muggenbeten. Alles is in orde nu, nu proberen wat het geeft zonder de pillen. Hopelijk krijg ik nu geen vlekken meer. We gingen met John naar de Nakumat om hem daar wat rond te leiden. Daarna maakte hij kennis met Forty Thieves. Na de rondleiding had ik een Facetime gesprek met mijn ouders, die op skivakantie waren. Niet zo goed nieuws gekregen, toch even schrikken.

Dinsdag 4 maart 2014: De break zit erop.

We vliegen er terug in vandaag. De kinderen waren helemaal uitgerust en hun energie was terug opgeladen. De kinderen kregen opnieuw gewoon les en moesten zich geen zorgen meer maken over de examens. Toen we toekwamen op de school hadden de leerkrachten meeting, dus gingen Jolien en ik maar naar onze klas. Om 8uur begint de les, maar de meeting was nog niet over. Jolien en ik zijn dan maar beginnen met lesgeven. Na 2u kwam Pastor Danial zeggen dat de leerkrachten meeting hadden, netjes op tijd J. Na enkele uren mochten wij ons bijvoegen in de meeting. De leerkracht van Remie wordt vervangen omdat ze het niet haalbaar zag om voor haar man te zorgen in het ziekenhuis en les te komen geven. Ook het bekostigen van het vervoer heen en terug was niet haalbaar. De leerkracht van Soetkin is ontslagen en er is ondertussen al een nieuwe leerkracht.

Daarna namen we opnieuw onze vaste pikipiki en bracht hij ons naar huis. Daar bereiden we onze lessen voor. Een plons in het zwembad zou moeten helpen om ons een beetje af te koelen, maar zelf dat helpt niet... Het zwembad is te warm! ’s Avonds gingen we afscheid gaan nemen van Maxx, hij vertrekt morgen. Samen voor de laatste keer een tuskerke drinken. Vergezeld door wat gitaar. Van gezelligheid gesproken. Daarna naar de duizenden sterren kijken en een telefoontje plegen naar Mathieu.

Chriss, Charlotte, Lino, Maxx, Barbara. It's good to have some friends. 

Woensdag 5 maart 2014: Bezoek aan het ziekenhuis…

Woensdag is bezoek dag bij ons. In de voormiddag gaf ik terug les. De glimlach op de gezichten van de kinderen wanneer ik les geef is onbeschrijfelijk. De kinderen zijn heel enthousiast en dat maakt me gelukkig. Ze begrijpen heel moeilijk Engels en toch zo’n band opbouwen, echt tof!

Rond de middag vertrokken we onbewust naar het ziekenhuis. Onwetend hoe we ons gingen voelen als we eruit stapten. Woorden komen te kort bij het zien, tranen vloeien over mijn wangen bij het buiten stappen van het ziekenhuis. Laat me toe om het in kort zinnen te bespreken.

Heel veel mensen. Omringd door heel veel vuil (maar naar het schijnt is het al veel beter dan vorig jaar). Geen wachtzaal, maar wachten op de grond. Heel lang wachten. Huilende baby’s en volwassenen. Met vier op bed. Geen privacy! Geen pijnstillers. Creperen van de pijn. Met een open beenbreuk liggen wachten omringd door 20 mensen, wanneer de operatie plaats zal vinden, geen idee, wanneer ze pijnstillers krijgt, geen idee… 10 prematuurtjes in 1 kamer. Bevallen is een vuile bedoeling, geen pijnstillers en beven van de pijn. 100den kinderen, huilen, overgeven, ziek en onwetend wanneer ze naar huis mogen. Wachten op een amputatie tussen 30 mensen.

Het was precies een mensen zoo, maar ik moest het zien… Achteraf had ik enorm spijt van omdat het mij toch enorm geraakt heeft… Er met het thuisfront over praten, lukt niet zo goed. Je moet het gezien hebben… Daarom is het nu voor ons belangrijk om er met Kenianen over te praten.

Met tranen in de ogen in slaap vallen...

De nieuwe uniformen zijn aagekomen en daar zijn we heeeeeeeeel blij om!

Verhaaltje voorlezen is altijd fijn! 

Donderdag 6 maart 2014: John op bezoek in Habari Njema.

Vandaag kwam John op bezoek in onze school. Jolien & ik waren toch wat zenuwachtig. Wat zal hij vinden van onze lessen. Ik was zodanig zenuwachtig dat ik nog amper door mijn Engelse woorden geraakte… Ook hij is geschrokken van de manier van lesgeven. Herhalen, herhalen en herhalen. Dat terwijl de hoofdjes van de kinderen al helemaal vol zitten. Ze onthouden de lessen niet om dat het hen niet boeit.

Jolien en ik gaven hem een rondleiding in ons klein schooltje, we waren snel rond. Teacher Lucy, de mentor van Jolien, was alleszins heel enthousiast om hem te ontmoeten! Ze was zelf jaloers wanneer ik even met hem wat aan het bespreken was: give me some space, zei ze! Veel te grappig!

Verder gingen we ook inkopen gaan doen voor mijn verjaardag (al dacht ik dat). Na de inkopen, reflecties maken. Maar ik wou toch mijn laatste avond als twintiger mooi afsluiten. Samen gingen we iets gaan drinken in Ushago. Maar iedereen was heel moe, dus het werd geen late avond.

Vrijdag 7 maart 2014: Happy Birthday

Mijn ochtend begon met een mooi ochtendorkest… Potten en pannen en enkele valse noten op de achtergrond. Voor de eerste keer was Jolien heel snel wakker en ook enthousiast. Ze haalde mijn eerste cadeautje uit. Een zelfgemaakte T-shirt van mijn ouders. Hoe ze dit heeft kunnen verzwijgen, god mag het weten. Wanneer ik buiten kwam zag ik hoe mijn huis versierd was door Greet en Barbara. Vol ballonnen, slingers, verjaardagsstoel en maar liefst 2. Heel mooi gedaan.

Op school werd een groot verjaardagsfeest georganiseerd. De kinderen konden dansen, zingen, cake eten, chapati’s eten, fruit eten, juice drinken, voor hen was het een heel groot feest, alsook voor mij!! De school werd omgetoverd in een groot feest, vol ballonnen! De kinderen deden een optreden en dansten en zongen voor mij. Van Class III kreeg ik van elke leerling een verjaardagskaart, van KGI kreeg ik de mooiste verjaardag kroon ooit! De school en ik hebben de kosten gedeeld en dit met veel plezier! De kinderen en ik waren dolgelukkig! Wat een FEEST!

Na de middag keerden we terug naar huis met een grote glimlach om mijn gezicht. Niet veel later vroeg Barbara of ik zin had om mee te gaan naar Forty Thieves om iets te drinken. Het is mijn verjaardag, dus waarom niet. Ik belde mij pikipiki op en hij bracht ons daar. Bij het afstappen vroeg ik hem om ons dan terug te komen halen. Plots vertelde Barbara mij dat hij ons niet meer kon oppikken dus we moesten te voet terug. Dan liefst via strand. Op onze weg naar huis kwamen we een schooltje tegen die op uitstap was naar de zee. Natuurlijk begon ik onmiddellijk met hen in gesprek te gaan. Nooit had ik gezien dat mijn medestudenten een beetje verderop zaten op dekentjes. Na het gesprekje met de leerkrachten, zag ik het straatje waar we in moesten voor ons huisje. Barbara vertelde dat ik fout was. Maar ik was zeker van mijn stuk, maar volgde toch Barbara. Enkele voetstappen later zag ik de meisjes zitten op dekentjes, cava, hapjes en veel gezelligheid. Dit was zo super! Wat een verrassing.

Wat een gezellige plek om te aperitieven. Plots moest Jolien heel dringend naar het toilet en keerde ze terug samen met John en Greet naar ons huisje. Wij dronken ondertussen de drankjes leeg en genoten van het prachtige uitzicht! Na het bouwen van onze dam, omdat de zee steeds dichter kwam, vertrokken we te voet naar huis. Onderweg naar verrassing nummer 123564. Wanneer we onze poort open deden, kreeg ik een krop in mijn keel. Het hele huisje was gezellig gemaakt door kaarsjes. De oprit vol kaarsjes, kaarsjes op de tafel, barbecue (terwijl ik dacht dat we loempia’s gingen eten), … Prachtig gewoon. Geweldig hoeveel tijd de meisjes hier in gestoken hebben. Nooit durven dromen dat dit zo’n mooie verjaardag ging worden.

De avond is nog niet over. Ik kreeg de ene verrassing na de andere. De cadeautjes waren overbodig maar ik kreeg ze toch. Deze verrassingen waren al het grootste cadeau dat ik had durven dromen. Ik kreeg een Keniaans spel, schaaltje,… Omdat de meisjes hier zoveel tijd in gestoken hadden vond ik het maar meer of normaal dat ik hen bedankte. Dit deed ik door een soort van speech. De meisjes waren heel aangegrepen en sommigen moesten dan ook een traantje wegpinken. Elk feestje heeft een emotioneel momentje nodig. Daar zorgde ik voor.

Na het eten kregen we nog bezoek van enkele vrienden. Daar kreeg ik een gepersonaliseerde wenskaart van, afgedrukte foto’s, een brief geschreven in het Nederlands en een hele mooie tekening! Ik heb ook even gefacetimed met mijn ouders en Mathieu. Dat maakte mijn verjaardag natuurlijk nog mooier.

Na een avond vol verrassingen sloten we ze af met een stapje in de wereld. Van een top dag gesproken. DANK U MEISJES!

Mijn eerste cadeau! Dank u mama, papa & broer! Super verrassing 

Verjaardagskaarten ontvangen :). Super lief! 

Laat je nooit schminken door Jolien Rommens! 

Cake! Ik was zo benieuwd om het te zien! 

De verjaardagskroon van KG I & Babyclass.

Op elk verjaardagsfeest moet er gedanst worden! 

Mmmmmm heerlijke cake! 

Chapatis maken! OVERHEERLIJK!! 

Zelf chapatis op het strand! Good life! 

De meisjes organiseerden een leuke aperitief op het strand met alles erop en eraan! 

Ook Dolly was er bij! My second surprise! 

Welke verrassingen staan me nog te wachten... 

Elk feestje heeft een emotioneel momentje nodig. 

Joepieeeee! Eindelijk zelf het spel gekregen! 

Zo zag mijn huisje eruit! Prachtig!

Ook Salma en Charles deden hun best! 

All you need on your birthday is a true friend! 

All you need on your birthday is a true friend!

I'm HAPPY! 

Van een hele mooie avond gesproken!!! 

Zaterdag 8 maart 2014: Op verjaardagsuitstap tussen de dolfijnen.

Na een kort nachtje vol verrassingen en plezier stonden we klaar voor onze uitstap. De ene met al wat meer kleinere ogen dan de andere J. De rit naar de haven duurde 1uurtje. Die werd benuttigd door een kort slaapje. De haven was net het zelfde als de vorige keer wanneer we naar Wasini eiland gingen. Op de boot werden enkelen onmiddellijk zeeziek, maar of het enkel door de zee kwam, zullen we waarschijnlijk nooit weten J.

Ik had een duik geregeld en was razend enthousiast om het onderwaterleven van Afrika te zien. Ik betaalde voor één duik omdat ik wou afwachten hoe het ging verlopen met mijn buddy. We sprongen in het water en na 5 minuten hadden we al prijs. Een reuze schildpad, nog nooit zo’n grote schildpad gezien! Ik zag 2 roggen, 2 murenen, een inktvis, 2 krokodilvissen, 3 reuze kreeften… Prachtig dus. Bij het bovenkomen bedankte ik mijn buddy. Een tweede duik zou wel welkom zijn. Maar we merkten dat er te weinig flessen waren, want Barbara wou ook graag duiken. Na lang denken en bespreken, besloot mijn buddy om zijn fles van de eerste duik nog eens te gebruiken. Ik was benieuwd.

Dit verliep heel goed. Barbara dook heel goed. Maar was niet helemaal op haar gemak, dus doken we samen hand in hand. True friendschip dus J. De tweede duik zagen we niets. Maar dat maakte het niet minder leuk. Bij het bovenkomen kreeg Barbara kramp in haar teentjes. Veel te grappig. Ik nam haar benen op mijn schouders en zwom zo naar de boot. Een grappig zicht dus.

Na het duiken gingen we gaan lunchen op het eiland. Typisch Afrikaans eten, het smaakte toch wel behoorlijk goed, vooral de chapati. Na de lunch gingen we met onze boot terug naar de haven en keerden we terug naar ons huisje. Het busritje werd opnieuw gebruikt om uit te rusten. ’s Avonds zaten we samen met de meisjes van Torhout en Hanne in ons huisje. We speelden het spel: Liefde is… Grappige gesprekken verzekerd. Daarna gingen we opnieuw mijn verjaardag vieren.

EINDELIJK! 

B & C

Top Team :). 

Een week om nooit te vergeten dus!

Keniaanse zoenen,

Charlotte