Een week vol tranen en geluk.

Maandag 3 maart 2014: John is er!

Vandaag hebben we nog een dagje break. Daar maken we uitbundig gebruik van om eens goed uit te slapen en schoolwerk te maken. Er werd een extra duwtje bijgegeven want om 14u verwachten we nog iemand. John! Onze leerkracht van België. Zelf kregen we nog geen les van hem, wat het extra spannend maakt! Voor we hem moesten ophalen aan zijn appartement, bezochten Barbara en ik nog eens de Duitsers. Het zijn hun laatste dagen hier. Om 14u mochten we John gaan halen, we bezorgden hem een middagmaal. Want net als ons had hij grote honger bij zijn aankomst. Mmmmm frietjes met kip. Daarna moest ik naar de dokter op controle voor mijn muggenbeten. Alles is in orde nu, nu proberen wat het geeft zonder de pillen. Hopelijk krijg ik nu geen vlekken meer. We gingen met John naar de Nakumat om hem daar wat rond te leiden. Daarna maakte hij kennis met Forty Thieves. Na de rondleiding had ik een Facetime gesprek met mijn ouders, die op skivakantie waren. Niet zo goed nieuws gekregen, toch even schrikken.

Dinsdag 4 maart 2014: De break zit erop.

We vliegen er terug in vandaag. De kinderen waren helemaal uitgerust en hun energie was terug opgeladen. De kinderen kregen opnieuw gewoon les en moesten zich geen zorgen meer maken over de examens. Toen we toekwamen op de school hadden de leerkrachten meeting, dus gingen Jolien en ik maar naar onze klas. Om 8uur begint de les, maar de meeting was nog niet over. Jolien en ik zijn dan maar beginnen met lesgeven. Na 2u kwam Pastor Danial zeggen dat de leerkrachten meeting hadden, netjes op tijd J. Na enkele uren mochten wij ons bijvoegen in de meeting. De leerkracht van Remie wordt vervangen omdat ze het niet haalbaar zag om voor haar man te zorgen in het ziekenhuis en les te komen geven. Ook het bekostigen van het vervoer heen en terug was niet haalbaar. De leerkracht van Soetkin is ontslagen en er is ondertussen al een nieuwe leerkracht.

Daarna namen we opnieuw onze vaste pikipiki en bracht hij ons naar huis. Daar bereiden we onze lessen voor. Een plons in het zwembad zou moeten helpen om ons een beetje af te koelen, maar zelf dat helpt niet... Het zwembad is te warm! ’s Avonds gingen we afscheid gaan nemen van Maxx, hij vertrekt morgen. Samen voor de laatste keer een tuskerke drinken. Vergezeld door wat gitaar. Van gezelligheid gesproken. Daarna naar de duizenden sterren kijken en een telefoontje plegen naar Mathieu.

Chriss, Charlotte, Lino, Maxx, Barbara. It's good to have some friends. 

Woensdag 5 maart 2014: Bezoek aan het ziekenhuis…

Woensdag is bezoek dag bij ons. In de voormiddag gaf ik terug les. De glimlach op de gezichten van de kinderen wanneer ik les geef is onbeschrijfelijk. De kinderen zijn heel enthousiast en dat maakt me gelukkig. Ze begrijpen heel moeilijk Engels en toch zo’n band opbouwen, echt tof!

Rond de middag vertrokken we onbewust naar het ziekenhuis. Onwetend hoe we ons gingen voelen als we eruit stapten. Woorden komen te kort bij het zien, tranen vloeien over mijn wangen bij het buiten stappen van het ziekenhuis. Laat me toe om het in kort zinnen te bespreken.

Heel veel mensen. Omringd door heel veel vuil (maar naar het schijnt is het al veel beter dan vorig jaar). Geen wachtzaal, maar wachten op de grond. Heel lang wachten. Huilende baby’s en volwassenen. Met vier op bed. Geen privacy! Geen pijnstillers. Creperen van de pijn. Met een open beenbreuk liggen wachten omringd door 20 mensen, wanneer de operatie plaats zal vinden, geen idee, wanneer ze pijnstillers krijgt, geen idee… 10 prematuurtjes in 1 kamer. Bevallen is een vuile bedoeling, geen pijnstillers en beven van de pijn. 100den kinderen, huilen, overgeven, ziek en onwetend wanneer ze naar huis mogen. Wachten op een amputatie tussen 30 mensen.

Het was precies een mensen zoo, maar ik moest het zien… Achteraf had ik enorm spijt van omdat het mij toch enorm geraakt heeft… Er met het thuisfront over praten, lukt niet zo goed. Je moet het gezien hebben… Daarom is het nu voor ons belangrijk om er met Kenianen over te praten.

Met tranen in de ogen in slaap vallen...

De nieuwe uniformen zijn aagekomen en daar zijn we heeeeeeeeel blij om!

Verhaaltje voorlezen is altijd fijn! 

Donderdag 6 maart 2014: John op bezoek in Habari Njema.

Vandaag kwam John op bezoek in onze school. Jolien & ik waren toch wat zenuwachtig. Wat zal hij vinden van onze lessen. Ik was zodanig zenuwachtig dat ik nog amper door mijn Engelse woorden geraakte… Ook hij is geschrokken van de manier van lesgeven. Herhalen, herhalen en herhalen. Dat terwijl de hoofdjes van de kinderen al helemaal vol zitten. Ze onthouden de lessen niet om dat het hen niet boeit.

Jolien en ik gaven hem een rondleiding in ons klein schooltje, we waren snel rond. Teacher Lucy, de mentor van Jolien, was alleszins heel enthousiast om hem te ontmoeten! Ze was zelf jaloers wanneer ik even met hem wat aan het bespreken was: give me some space, zei ze! Veel te grappig!

Verder gingen we ook inkopen gaan doen voor mijn verjaardag (al dacht ik dat). Na de inkopen, reflecties maken. Maar ik wou toch mijn laatste avond als twintiger mooi afsluiten. Samen gingen we iets gaan drinken in Ushago. Maar iedereen was heel moe, dus het werd geen late avond.

Vrijdag 7 maart 2014: Happy Birthday

Mijn ochtend begon met een mooi ochtendorkest… Potten en pannen en enkele valse noten op de achtergrond. Voor de eerste keer was Jolien heel snel wakker en ook enthousiast. Ze haalde mijn eerste cadeautje uit. Een zelfgemaakte T-shirt van mijn ouders. Hoe ze dit heeft kunnen verzwijgen, god mag het weten. Wanneer ik buiten kwam zag ik hoe mijn huis versierd was door Greet en Barbara. Vol ballonnen, slingers, verjaardagsstoel en maar liefst 2. Heel mooi gedaan.

Op school werd een groot verjaardagsfeest georganiseerd. De kinderen konden dansen, zingen, cake eten, chapati’s eten, fruit eten, juice drinken, voor hen was het een heel groot feest, alsook voor mij!! De school werd omgetoverd in een groot feest, vol ballonnen! De kinderen deden een optreden en dansten en zongen voor mij. Van Class III kreeg ik van elke leerling een verjaardagskaart, van KGI kreeg ik de mooiste verjaardag kroon ooit! De school en ik hebben de kosten gedeeld en dit met veel plezier! De kinderen en ik waren dolgelukkig! Wat een FEEST!

Na de middag keerden we terug naar huis met een grote glimlach om mijn gezicht. Niet veel later vroeg Barbara of ik zin had om mee te gaan naar Forty Thieves om iets te drinken. Het is mijn verjaardag, dus waarom niet. Ik belde mij pikipiki op en hij bracht ons daar. Bij het afstappen vroeg ik hem om ons dan terug te komen halen. Plots vertelde Barbara mij dat hij ons niet meer kon oppikken dus we moesten te voet terug. Dan liefst via strand. Op onze weg naar huis kwamen we een schooltje tegen die op uitstap was naar de zee. Natuurlijk begon ik onmiddellijk met hen in gesprek te gaan. Nooit had ik gezien dat mijn medestudenten een beetje verderop zaten op dekentjes. Na het gesprekje met de leerkrachten, zag ik het straatje waar we in moesten voor ons huisje. Barbara vertelde dat ik fout was. Maar ik was zeker van mijn stuk, maar volgde toch Barbara. Enkele voetstappen later zag ik de meisjes zitten op dekentjes, cava, hapjes en veel gezelligheid. Dit was zo super! Wat een verrassing.

Wat een gezellige plek om te aperitieven. Plots moest Jolien heel dringend naar het toilet en keerde ze terug samen met John en Greet naar ons huisje. Wij dronken ondertussen de drankjes leeg en genoten van het prachtige uitzicht! Na het bouwen van onze dam, omdat de zee steeds dichter kwam, vertrokken we te voet naar huis. Onderweg naar verrassing nummer 123564. Wanneer we onze poort open deden, kreeg ik een krop in mijn keel. Het hele huisje was gezellig gemaakt door kaarsjes. De oprit vol kaarsjes, kaarsjes op de tafel, barbecue (terwijl ik dacht dat we loempia’s gingen eten), … Prachtig gewoon. Geweldig hoeveel tijd de meisjes hier in gestoken hebben. Nooit durven dromen dat dit zo’n mooie verjaardag ging worden.

De avond is nog niet over. Ik kreeg de ene verrassing na de andere. De cadeautjes waren overbodig maar ik kreeg ze toch. Deze verrassingen waren al het grootste cadeau dat ik had durven dromen. Ik kreeg een Keniaans spel, schaaltje,… Omdat de meisjes hier zoveel tijd in gestoken hadden vond ik het maar meer of normaal dat ik hen bedankte. Dit deed ik door een soort van speech. De meisjes waren heel aangegrepen en sommigen moesten dan ook een traantje wegpinken. Elk feestje heeft een emotioneel momentje nodig. Daar zorgde ik voor.

Na het eten kregen we nog bezoek van enkele vrienden. Daar kreeg ik een gepersonaliseerde wenskaart van, afgedrukte foto’s, een brief geschreven in het Nederlands en een hele mooie tekening! Ik heb ook even gefacetimed met mijn ouders en Mathieu. Dat maakte mijn verjaardag natuurlijk nog mooier.

Na een avond vol verrassingen sloten we ze af met een stapje in de wereld. Van een top dag gesproken. DANK U MEISJES!

Mijn eerste cadeau! Dank u mama, papa & broer! Super verrassing 

Verjaardagskaarten ontvangen :). Super lief! 

Laat je nooit schminken door Jolien Rommens! 

Cake! Ik was zo benieuwd om het te zien! 

De verjaardagskroon van KG I & Babyclass.

Op elk verjaardagsfeest moet er gedanst worden! 

Mmmmmm heerlijke cake! 

Chapatis maken! OVERHEERLIJK!! 

Zelf chapatis op het strand! Good life! 

De meisjes organiseerden een leuke aperitief op het strand met alles erop en eraan! 

Ook Dolly was er bij! My second surprise! 

Welke verrassingen staan me nog te wachten... 

Elk feestje heeft een emotioneel momentje nodig. 

Joepieeeee! Eindelijk zelf het spel gekregen! 

Zo zag mijn huisje eruit! Prachtig!

Ook Salma en Charles deden hun best! 

All you need on your birthday is a true friend! 

All you need on your birthday is a true friend!

I'm HAPPY! 

Van een hele mooie avond gesproken!!! 

Zaterdag 8 maart 2014: Op verjaardagsuitstap tussen de dolfijnen.

Na een kort nachtje vol verrassingen en plezier stonden we klaar voor onze uitstap. De ene met al wat meer kleinere ogen dan de andere J. De rit naar de haven duurde 1uurtje. Die werd benuttigd door een kort slaapje. De haven was net het zelfde als de vorige keer wanneer we naar Wasini eiland gingen. Op de boot werden enkelen onmiddellijk zeeziek, maar of het enkel door de zee kwam, zullen we waarschijnlijk nooit weten J.

Ik had een duik geregeld en was razend enthousiast om het onderwaterleven van Afrika te zien. Ik betaalde voor één duik omdat ik wou afwachten hoe het ging verlopen met mijn buddy. We sprongen in het water en na 5 minuten hadden we al prijs. Een reuze schildpad, nog nooit zo’n grote schildpad gezien! Ik zag 2 roggen, 2 murenen, een inktvis, 2 krokodilvissen, 3 reuze kreeften… Prachtig dus. Bij het bovenkomen bedankte ik mijn buddy. Een tweede duik zou wel welkom zijn. Maar we merkten dat er te weinig flessen waren, want Barbara wou ook graag duiken. Na lang denken en bespreken, besloot mijn buddy om zijn fles van de eerste duik nog eens te gebruiken. Ik was benieuwd.

Dit verliep heel goed. Barbara dook heel goed. Maar was niet helemaal op haar gemak, dus doken we samen hand in hand. True friendschip dus J. De tweede duik zagen we niets. Maar dat maakte het niet minder leuk. Bij het bovenkomen kreeg Barbara kramp in haar teentjes. Veel te grappig. Ik nam haar benen op mijn schouders en zwom zo naar de boot. Een grappig zicht dus.

Na het duiken gingen we gaan lunchen op het eiland. Typisch Afrikaans eten, het smaakte toch wel behoorlijk goed, vooral de chapati. Na de lunch gingen we met onze boot terug naar de haven en keerden we terug naar ons huisje. Het busritje werd opnieuw gebruikt om uit te rusten. ’s Avonds zaten we samen met de meisjes van Torhout en Hanne in ons huisje. We speelden het spel: Liefde is… Grappige gesprekken verzekerd. Daarna gingen we opnieuw mijn verjaardag vieren.

EINDELIJK! 

B & C

Top Team :). 

Een week om nooit te vergeten dus!

Keniaanse zoenen,

Charlotte