Week 2 in het mooie Kenia! 

Jambo, habari!

Hier ben ik weer met een kleine update van mijn tweede week in Kenia Ukunda.

Ons eerste weekend in Kenia is een feit. Tijdens het weekend werkten we vooral voor school. Mijn eerste lessen voorbereiden, prenten maken, knutselen enzovoort. Want materialen zijn hier niet aanwezig op school dus moeten we ze zelf maken. Een plonsje in het zwembad tussen door, daar zeiden we geen neen tegen. Het is enorm wennen aan de temperatuur, maar we mogen niet klagen natuurlijk. Hoeveel graden zou het in België zijn? Hier 35° in de schaduw, hihi! Wanneer je kleren draagt, moeten deze ook gewassen worden. Hier in Kenia hebben we geen wasmachines dus doen we onze was met de hand, het was een hele ervaring! Alles neemt hier ook heel veel tijd in beslag, inkopen doen, de was doen, koken omdat de materialen die we in België hiervoor zouden gebruiken niet aanwezig zijn. Op zondag gingen we naar het strand voor Pascale haar verjaardag! We namen 30 opgeblazen ballonnen mee met daarin een wens of een opdracht. Onderweg naar het strand kruisten we Pascale, een gelukkige verjaardag zingen konden we niet laten. Even later wist heel het strand dat Pascale jarig was, heel grappig. De kinderen hier zien zelden ballonnen, de vraag om eentje te krijgen hebben we dus enkele keren gekregen. Mijn hartje brak. Samen aten we gezellig iets op het strand en lieten we de ballonen knallen, mijn wangen deden pijn van het lachen. Op vlak van heimwee was mijn eerste week heftig. Maar de leuke momenten die ik hier meemaak, lieve sms’en, reacties en Skype-gesprekken halen mij hierboven.

Verjaardag Pascale aan het strand. 

Deze week hebben we voor de eerste keer een hele week meegedraaid op school. De zenuwen waren aanwezig in de buik bij ons alle vier. Jolien en ik namen de matatoe naar onze school samen met Soetkin en Remie. Op school aangekomen merkten we dat alle kleuterklassen samen zaten. De leerkracht van class 1 was afwezig dus moest mijn leerkracht (KG2) haar klas overnemen. We merkten dat Jolien en ik normaal op het zelfde moment les moesten geven over verschillende onderwerpen maar wel hetzelfde vak. Hoe konden we dit nu doen, tegelijk lesgeven over iets verschillend gaat toch niet? Jolien haar mentor wou dat we elk de helft van onze les gaven. Tja, this is Africa J. Daarna gaven we afwisselend les. De kinderen van Jolien begrijpen geen woord Engels dus is het moeilijk om les te geven. Ze moeten alles van buiten leren en weten er dus ook de betekenis die er achter zit niet of ze begrijpen ze niet. De leerkracht zegt de leerstof voor en de kleuters zeggen het 3 keer na. Wanneer ze niet correct antwoorden wordt al snel eens de stok boven gehaald en krijgen ze hiermee een tik op hun hand. Dit was schrikken om te zien hoe verschillend het hier aan toe gaat.

Niets valt te vergelijken. Ze zitten achter banken in de klas en er zijn geen hoeken in de klas te zien. Ze leren schrijven, spreken in een andere taal, rekenen tot 100 (tellen, getallen herkennen, opsommen en aftrekken), ze leren nationale liederen, ze luisteren naar de echte bijbel (geen kinderverhalen) en creative daar doen ze allemaal het zelfde. Huiswerk krijgen ze alle dagen mee naar huis, van wiskunde tot kleuren, elke dag nemen ze hun schriftjes mee naar huis. De leerkrachten vinden het ook belangrijk dat ze werken in hun schriftje (ze hebben voor elk vak een schriftje) omdat dit voor hen communicatie is naar de ouders toe. Wanneer er eens niet in het schriftje gewerkt word, komen ouders naar school vragen waarom hun kind gisteren geen les gekregen heeft. Pas wanneer ze zien dat er in het schriftje gewerkt is denken ze dat ze leren.

Mijn eerste lesjes waren waarneming van kleren, waarvan ik maar de helft heb moeten geven. Mijn andere lesje was papier vouwen. De kinderen hadden dit nog nooit gedaan. Het was dus moeilijk om de stappen te volgen maar met de nodige hulp verliep alles vlot. Het was grappig om ze allemaal met een papieren hoedje op hun hoofd te zien zitten in mijn klasje.

We leerden hier onze vaste pikipiki (moto-taxi) kennen. Hij wacht ons elke dag op na school om ons  naar huis te voeren. Wanneer we thuis kwamen werkten we aan onze voorbereidingen. Samen gingen we lekkere frietjes en eitjes eten, tot we ontdekten dat ons vuurtje niet werkte. Dus gingen we maar naar het andere huisje koken.

Mijn eerste lesje! 

Op dinsdag kregen we te horen dat onze boeken, die we besteld hebben in Leila’s  Bookshop voor de kleuterklassen van mijn schooltje, klaar lagen. Pascale vertelde mij dat mijn schooltje dringend nood heeft aan boeken voor in de kleuterklas. Jolien en ik vonden het een goed idee om dit aan te kopen met het ingezamelde geld van onze winterbarbecue. We stelden het voor aan de anderen en we hadden onmiddellijk een akkoord. Nooit hadden we verwacht dat we vandaag al om de boeken gingen mogen. Pascale verraste ons en pikte ons op aan school om de boeken te gaan halen. Ze liet ons zelf controleren en betalen. Wanneer we aankwamen op school met de boeken was de euforie groot. De leerkrachten waren heel tevreden met de boeken. Vandaag werd mij beloofd dat ik morgen mijn eigen klasje zal krijgen zodat de klas van Jolien en mij niet meer samen moeten zitten. Ook beloofde pastoor Danial mij een vaste juf, want tot nu toe heb ik 2 verschillende juffen gezien en nog nooit mijn klas op hun niveau gezien. Mijn nieuwe juf zal van een andere school komen en was de mentor van Florence van vorig jaar. Ik kijk er naar uit! Na school werden we opnieuw door onze vaste pikipiki naar huis gevoerd. Maar deze keer bracht hij ons naar het strand waar ik mijn Keniaanse broeken mocht gaan afhalen. Natuurlijk konden Jolien en ik het niet laten om daar dan ook eentje te drinken en te genieten van het mooie uitzicht.

Aankoop van de nieuwe boeken voor Habari Njema met ons ingezameld geld van de winterbarbecue. 

Woensdag is de dag. Mijn klasje krijgt hun eigen klas, juf en boeken. Ik ging dus naar school met een boekentas vol voorbereidingen, materialen, nieuwsgierigheid en enthousiasme. Wanneer ik aankwam, was mijn nieuwe juf er nog niet. Ik begon dus maar alleen les te geven. Na mijn les kwam mijn nieuwe juf aan op school, het klikte meteen. Pastor Danial riep Soetkin en ik apart. Hij vroeg onze mening over de verwisseling van de leerkrachten. Hij wou opnieuw verwisselen van leerkracht… De kinderen gingen dan in twee weken 3 verschillende juffen gezien hebben, terwijl ze echt nood hebben aan stabiliteit. We besloten samen om het zo te houden, teacher Mariam blijft nu bij KG2 & daar was ik zeker niet boos om. Na de middag kwamen de andere studenten op bezoek in onze school. We gaven hen een rondleiding en de leerlingen verwelkomden hen met dansjes en liedjes. Ik was apentrots op mijn klas! Na onze school gingen we te voet naar de school van Greet en Nora.

Thuis nemen we voor alles het openbare vervoer of onze eigen wagen, maar hier word zoveel te voet gedaan. Niet mis voor onze lijn J. Het was eens leuk om de andere scholen ook te zien. ’s Avonds kwamen we thuis en was het tijd om eten klaar te maken. In het andere huisje heeft Soetkin dan in haar vinger gesneden bij het snijden van bloemkool. Eerst dachten we dan niet erg was tot het bleef bloeden. Ze brachten haar naar het ziekenhuis en het moest genaaid worden. Ocharme…

Kokosnoot proberen snijden. Echt moeilijk! Ik moet nog duidelijk veel spieren kweken. 

De kinderen genieten duidelijk van het bezoek van de medestudenten. 

Donderdag kreeg ik de toestemming om te observeren in plaats van les te geven. Het deed me goed om eens te zien hoe mijn juf les geeft en hoe ze les moeten krijgen. Ik hielp haar met het voorbereiden van de schriftjes die ze altijd op het einde van de les moeten invullen en het schrijven van het huiswerk. Over de middag mocht ik mee met mijn juf naar haar vorige school om haar materialen op te halen. Deze materialen gaan we gebruiken om in onze klas te hangen. We namen samen de pikipiki en vulden een doos met materialen en hadden 7 rollen mee. Wat een grappig zicht om ons op die pikipiki te zien. 2 vrouwen, 1 man, 7 rollen en een kartonnen doos gevuld met materialen. In België zouden we het zelfs niet moeten proberen. Maar ja, this is Afrika! Wanneer we aankwamen in Habari Njema vertelde Soetkin me dat ze zich echt niet goed voelde en naar huis wou. De regel verteld dat we nooit alleen naar huis mogen gaan, dus ging ik mee met haar naar huis. Thuis sneed ik de watermeloen om mijn medestudenten na school mee te verwennen. Onze avond werd weer gevuld met lesvoorbereidingen schrijven.

De kinderen leren mij een Afrikaans liedje en danse! Tjieketjie! 

Vrijdag, weekend maar ook Valentijn. Hier in Kenia is het de gewoonte dat de meisjes die bezet zijn op Valentijn iets rood dragen. Daar deden we dus aan mee. Vandaag mocht ik 3 lessen geven, maar gisteren merkten we dat de kinderen een serieuze achterstand gekregen hadden door de laatste twee weken. Dus gaf mijn juf meer tijd aan Engels en mocht ik meer tijd spenderen aan mijn les wiskunde, tellen tot 50 en de getallen herkennen. Beweging is vanaf nu altijd voor mij, ze wil nieuwe spelletjes leren kennen. Geen probleem dus J. De tijd vloog weer voorbij op school en voor we het wisten was het tijd om naar huis te gaan. We moesten ons haasten want om 18u moesten we gaan vergaderen met Pascale in Ushago (karaokebar). De vergadering duurde maar een uurtje, we vertelden over onze ervaringen van de eerste week en bekeken enkele praktische zaken. Na de vergadering gingen we natuurlijk niet naar huis, we bleven in de karaoke en deden ook mee. Als we een liedje zongen kregen we een gratis cocktail. De sfeer zat onmiddellijk goed!

Een hele leuke les over cijfers. 

Onze eerste rit met een tuktuk! Joepieeee!

We waagden ons aan een karaoke samen met Dolly.

De volgde dag gingen Nora en Greet op boodschappen. Ondertussen deden wij wat werk in het huishouden en maakten we onze reflecties. Mmmm croque monsieurs! Na het eten gingen we samen aan de slag met onze kernreflectie voor mevrouw Callens. Ons weekend is dus druk bezet met schoolwerk en voorbereiden. Maar ’s avonds namen we wat tijd voor onszelf en gingen we op stap, met de hele groep, Dolly en haar vriendin. We namen de taxi naar de Shakatak (discotheek). Eerst dronken we samen iets gezellig niet ver daarvan, een grapje hier en daar, de sfeer kon niet meer stuk. Iedereen was enthousiast om te zien hoe het nachtleven er hier uitziet! We gingen en zagen dat het goed was. Nog nooit dansten we zoveel.  Het is dus echt precies zoals in de films. Een geslaagde nacht!

Mmmmm de eerste lekkere witte wijn! Dat smaakt! 

Wil.i.am gespot in Shakatak. 

Van een leuke avond gesproken! 

Op naar week twee! 

Keniaanse zoenen, 

Charlotte